Έτσι καταντούν και οι πρυτάνεις στην Ελλάδα...

Εγκώμιον Θεοδοσίου Πελεγρίνη

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Παρακολουθώντας την εξέλιξη της κατάληψης της Νομικής από τους λαθρομετανάστες, μένω με την απορία γιατί η κυβέρνηση τα έβαλε με τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών! Ο ατυχής Θεοδόσης Πελεγρίνης κάνει αυτό που μπορεί. Τιμά την παράδοση την οποία υπηρετεί, κάνοντας ό,τι ακριβώς έκαναν σε ανάλογες κρίσεις και οι προκάτοχοί του: τίποτε. Αλλά αυτό είναι το χρέος του· διότι η ευθυνοφοβία, η αποφυγή της σύγκρουσης με τις κομματικές οργανώσεις που εξαθλιώνουν το πανεπιστήμιο και ο πάση θυσία κατευνασμός τους είναι όλα μέρος της παράδοσης του θεσμού που υπηρετεί ο πρύτανης Πελεγρίνης. (Τουλάχιστον όπως κατάντησε ο θεσμός από το 1982 και ύστερα...)
Να συμφωνήσω ότι είναι, πράγματι, εξωφρενικό ο κύριος πρύτανης την Τρίτη να αποφεύγει να στείλει γραπτώς και ενυπογράφως την πρόσκληση στην Αστυνομία για να επέμβει, ενώ την Τετάρτη, σε συνέντευξη Τύπου, να προσκαλεί στο πανεπιστήμιο τον Αντιβασιλέα Ραγκούση, τη Μαρκησία νταλ' Αρα, τον δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και τον περιφερειάρχη Γ. Σγουρό, προκειμένου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, το οποίο χαρακτηρίζει «μεταναστευτικό».
Κατ' αρχάς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την απλότητα των τρόπων και την προσήνεια του ανδρός, ο οποίος ευχαρίστως κάλεσε όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες στο γραφείο του. Να υποκλιθούμε, επίσης, στην ταπεινοφροσύνη του, λόγω της οποίας δεν θεώρησε απαραίτητη στη σύσκεψη και την παρουσία, λ. χ., του πρωθυπουργού της χώρας ή -γιατί όχι; - ακόμη και αυτού του Μπαν Κι Μουν!
Να τα δεχθώ όλα αυτά, αλλά το πρόβλημα του κυρίου πρύτανη δεν είναι το μεταναστευτικό. Αυτό είναι η αιτία, το πρόβλημα όμως που έχει στα χέρια του ο κύριος πρύτανης είναι η αποκατάσταση της λειτουργίας του πανεπιστημίου και η απομάκρυνση όσων δεν έχουν θέση εκεί μέσα. Αυτό προέχει. Αν ο πρύτανης Πελεγρίνης θεωρεί ότι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου, πρακτικού ζητήματος είναι η λύση του μεταναστευτικού, τότε και η Αστυνομία δικαιούται, κάθε φορά που την καλούν να αντιμετωπίσει μια ληστεία, να ανταποκρίνεται με μία ανακοίνωση διά της οποίας θα καλεί την παγκόσμια κοινότητα σε διάσκεψη για την καταπολέμηση της φτώχειας!
Βλέπετε όμως; Κι εγώ παρασύρομαι, ενώ ξεκίνησα για να υπερασπισθώ τον πρύτανη Πελεγρίνη... Αν όμως εξετάσουμε το θέμα ρεαλιστικά, δεν μπορούμε να έχουμε σοβαρές απαιτήσεις από τον κύριο πρύτανη για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο ρόλος του είναι τελετουργικός, είναι -τρόπον τινά- ένας ανεύθυνος άρχων, ο οποίος συμβολίζει τις εκάστοτε ισορροπίες, το modus vivendi των δύο συντεχνιών που διοικούν το πανεπιστήμιο: το κατεστημένο των κομματικών οργανώσεων και το κατεστημένο των καθηγητών. Αυτοί οι δύο τα έχουν βρει μεταξύ τους εδώ και χρόνια, ώστε οι μεν να μην ενοχλούν τους δε και αμφότεροι να εξασφαλίζουν την ησυχία τους. Αυτήν τη συναλλαγή, που εμποδίζει κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του πανεπιστημίου, εκπροσωπεί ο εκάστοτε πρύτανής του.
Πώς περιμένουμε λοιπόν να αντιμετωπίσει την κρίση στο πανεπιστήμιο ο πρύτανης Πελεγρίνης; Είναι, άλλωστε, μια ευαίσθητη ψυχή, ένας καθηγητής Φιλοσοφίας, που αφού έγινε πρύτανης και κέρδισε τον έπαινο των σοφιστών, τώρα αγωνίζεται να κερδίσει και τον έπαινο του δήμου ως ηθοποιός. Πληροφορούμαι ότι, τυλιγμένος με μια κουβέρτα, παριστάνει επί σκηνής τον Κίργκεγκορ ή τον Σοπενάουερ και εκστασιάζεται με το χειροκρότημα! «Είναι ό, τι πιο μεγαλειώδες να αποσπάσεις τον έπαινο του θεατή. Θα μπορούσα να ζήσω μόνο γι' αυτό! Να ανταλλάξω ό, τι -αν το διαθέτω, βέβαια- πολύτιμο έχω γι' αυτή τη στιγμή της επιτυχίας», διαβάζω ότι δηλώνει. Πού να φανταζόταν ο φουκαράς ότι θα βρισκόταν τώρα να πρωταγωνιστεί σε ένα έργο του θεάτρου σκιών με θεατές όλη την κοινή γνώμη...