Ενας νέος κύκλος ισχύος και ευκαιριών... διαφημίζεται
στο Νταβός
ZEZA ZHKOY
Η καλύτερη θέση για μια ολοκληρωμένη θέαση του κόσμου είναι από τη Σελήνη. Η δεύτερη από την ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον και η τρίτη από το Νταβός. Η ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ αποτελεί ευκαιρία για τον «ευτελή» εντοπισμό των διεθνών προβλημάτων και κυρίως των ευκαιριών που αναδεικνύονται από τους «νεόπλουτους» της παγκόσμιας οικονομίας και της γεωπολιτικής και φυσικά τους τραπεζίτες. Η αιτία είναι απλή. Κατ’ αρχάς η παγκοσμιοποίηση είναι ένα οικονομικό φαινόμενο. Βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο όσον αφορά τις συμφωνίες μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες είναι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι του Οικονομικού Φόρουμ.
Παράλληλα, η έναρξη των εργασιών του συνέπεσε με την ετήσια ομιλία για την «Κατάσταση του Εθνους», στην οποία ο ισχυρότερος άνδρας του πλανήτη, ο πρόεδρος Ομπάμα, αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τα λάθη της κυβερνητικής του πολιτικής. Ποιος θυμάται την πρόσφατη αλαζονεία του Μπους; Μετά τον διπολικό κόσμο του Ψυχρού Πολέμου, ο Μπους μας είχε ανακοινώσει ότι ζούμε σ’ έναν μονοπολικό κόσμο. Οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική υπερδύναμη με τον ισχυρότερο στρατό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μπορούσε να κατασκευάσει τη δική της πραγματικότητα. Μετά το Ιράκ όλα αυτά τελείωσαν και η «φούσκα» της αγοράς κατοικίας και τραπεζικού συστήματος έδωσε τη χαριστική βολή. Δεν επρόκειτο απλώς για την αποτυχία μιας συγκεκριμένης αλαζονικής αμερικανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, αλλά για θεμελιώδεις δομικές αλλαγές.
Η δική μου οπτική έχει ως εξής. Η ισχύς δεν είναι αυτό που ήταν, ούτε βρίσκεται εκεί που βρισκόταν. Συγκεντρωμένη στη Δύση και συγκεκριμένα στον Λευκό Οίκο. Διαχέεται περισσότερο, τόσο οριζόντια, όσο και κάθετα. Κάθετα με την έννοια ότι οι κυβερνήσεις διαθέτουν σχετικά μικρότερη ισχύ. Οριζόντια, με την έννοια ότι η ισχύς διανέμεται ευρύτερα μεταξύ ορισμένων ισχυρών κρατών. Η εξουσία αποκτά ολοένα περισσότερα επίπεδα και πόλους.
Η οριζόντια στροφή προς μια νέα πολυπολικότητα είναι η προφανής. Φυσικά στο μεγαλύτερο διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας, ο κόσμος ήταν πολυπολικός. Σήμερα οι υπερδυνάμεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους στο πλαίσιο της πολύπλευρης γεωπολιτικής της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, αυτή η κυριαρχία φτάνει πλέον στο τέλος της. Είμαστε μάρτυρες της αναγέννησης της Ασίας. Η Κίνα και η Ινδία κερδίζουν τη Δύση στο δικό της οικονομικό παιχνίδι. Ηδη η διογκούμενη οικονομική τους ισχύς αρχίζει να μεταφράζεται σε πολιτική και στρατιωτική ισχύ.
Ταυτόχρονα, οι αναδυόμενοι οικονομικοί γίγαντες της Ασίας συναγωνίζονται με τις σπάταλες οικονομίες του καταναλωτισμού, της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης για τα πεπερασμένα αποθέματα ορυκτών καυσίμων και πρώτων υλών. Το γεγονός αυτό ισχυροποιεί μια άλλη κατηγορία δυνάμεων, την οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε «δυνάμεις της εκμετάλλευσης». Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ρωσία. Πριν από σαράντα χρόνια η Ρωσία ήταν ισχυρή χάρη στη δύναμη του Κόκκινου Στρατού.
Σήμερα είναι ισχυρή επειδή διαθέτει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Οπως και η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και άλλες δυνάμεις της εκμετάλλευσης, για τους φυσικούς πόρους των οποίων συναγωνίζεται ο υπόλοιπος κόσμος. Μέχρις ότου οι μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου περιορίσουν δραστικά την εξάρτησή τους από αυτές τις ενεργειακές πηγές, αυτά τα κράτη θα εξακολουθούν να έχουν σημαντική, αν όχι μονοπολική, ισχύ. Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μεγαλύτερων τάσεων, η ασιατική αναγέννηση και ο αγώνας δρόμου για την ενέργεια, διαμορφώνει τη νέα πολυπολικότητα.
Οι μεγάλες εταιρείες που εκπροσωπούνται μαζικά στο Νταβός είναι ισχυρότερες από τα περισσότερα μικρά κράτη. Οι διεθνείς οργανισμοί, από τον ΟΗΕ και την Ε. Ε. έως την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έχουν μερίδιο εξουσίας. Συνεπώς η νέα ισορροπία δυνάμεων είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και δύσκολα μπορεί να «ελεγχθεί». Οι υπάρχοντες διεθνείς θεσμοί δεν αντικατοπτρίζουν το σήμερα. Ο σημερινός κόσμος έχει ανάγκη από νέες δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης, ωστόσο η πολυπολική διάχυση της εξουσίας καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα.
Και ο πρύτανης της παγκόσμιας κερδοσκοπίας Τζορτζ Σόρος θεωρεί ότι η Κίνα, έχοντας επωφεληθεί από την παγκοσμιοποίηση των τελευταίων 20 χρόνων, κινεί πλέον τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Σημαντικές αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ Αμερικής, Κίνας, Ευρώπης και Ρωσίας, με κύρια τη δυναμική μετατόπιση ισχύος προς την Κίνα, διαπιστώνει ότι έχουν δημιουργηθεί μετά την οικονομική κρίση ο Σόρος. Οσον αφορά την Ελλάδα, ο Σόρος είπε «ότι στον κατάλληλο χρόνο, μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα, θα χρειαστεί επίσης να αναδιαρθρώσει το χρέος της», προσθέτοντας ότι «η Πορτογαλία επίσης πιθανόν να χρειαστεί αναδιάρθρωση και αυτό είναι».
στο Νταβός
ZEZA ZHKOY
Η καλύτερη θέση για μια ολοκληρωμένη θέαση του κόσμου είναι από τη Σελήνη. Η δεύτερη από την ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον και η τρίτη από το Νταβός. Η ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ αποτελεί ευκαιρία για τον «ευτελή» εντοπισμό των διεθνών προβλημάτων και κυρίως των ευκαιριών που αναδεικνύονται από τους «νεόπλουτους» της παγκόσμιας οικονομίας και της γεωπολιτικής και φυσικά τους τραπεζίτες. Η αιτία είναι απλή. Κατ’ αρχάς η παγκοσμιοποίηση είναι ένα οικονομικό φαινόμενο. Βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο όσον αφορά τις συμφωνίες μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες είναι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι του Οικονομικού Φόρουμ.
Παράλληλα, η έναρξη των εργασιών του συνέπεσε με την ετήσια ομιλία για την «Κατάσταση του Εθνους», στην οποία ο ισχυρότερος άνδρας του πλανήτη, ο πρόεδρος Ομπάμα, αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τα λάθη της κυβερνητικής του πολιτικής. Ποιος θυμάται την πρόσφατη αλαζονεία του Μπους; Μετά τον διπολικό κόσμο του Ψυχρού Πολέμου, ο Μπους μας είχε ανακοινώσει ότι ζούμε σ’ έναν μονοπολικό κόσμο. Οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική υπερδύναμη με τον ισχυρότερο στρατό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μπορούσε να κατασκευάσει τη δική της πραγματικότητα. Μετά το Ιράκ όλα αυτά τελείωσαν και η «φούσκα» της αγοράς κατοικίας και τραπεζικού συστήματος έδωσε τη χαριστική βολή. Δεν επρόκειτο απλώς για την αποτυχία μιας συγκεκριμένης αλαζονικής αμερικανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, αλλά για θεμελιώδεις δομικές αλλαγές.
Η δική μου οπτική έχει ως εξής. Η ισχύς δεν είναι αυτό που ήταν, ούτε βρίσκεται εκεί που βρισκόταν. Συγκεντρωμένη στη Δύση και συγκεκριμένα στον Λευκό Οίκο. Διαχέεται περισσότερο, τόσο οριζόντια, όσο και κάθετα. Κάθετα με την έννοια ότι οι κυβερνήσεις διαθέτουν σχετικά μικρότερη ισχύ. Οριζόντια, με την έννοια ότι η ισχύς διανέμεται ευρύτερα μεταξύ ορισμένων ισχυρών κρατών. Η εξουσία αποκτά ολοένα περισσότερα επίπεδα και πόλους.
Η οριζόντια στροφή προς μια νέα πολυπολικότητα είναι η προφανής. Φυσικά στο μεγαλύτερο διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας, ο κόσμος ήταν πολυπολικός. Σήμερα οι υπερδυνάμεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους στο πλαίσιο της πολύπλευρης γεωπολιτικής της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, αυτή η κυριαρχία φτάνει πλέον στο τέλος της. Είμαστε μάρτυρες της αναγέννησης της Ασίας. Η Κίνα και η Ινδία κερδίζουν τη Δύση στο δικό της οικονομικό παιχνίδι. Ηδη η διογκούμενη οικονομική τους ισχύς αρχίζει να μεταφράζεται σε πολιτική και στρατιωτική ισχύ.
Ταυτόχρονα, οι αναδυόμενοι οικονομικοί γίγαντες της Ασίας συναγωνίζονται με τις σπάταλες οικονομίες του καταναλωτισμού, της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης για τα πεπερασμένα αποθέματα ορυκτών καυσίμων και πρώτων υλών. Το γεγονός αυτό ισχυροποιεί μια άλλη κατηγορία δυνάμεων, την οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε «δυνάμεις της εκμετάλλευσης». Το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ρωσία. Πριν από σαράντα χρόνια η Ρωσία ήταν ισχυρή χάρη στη δύναμη του Κόκκινου Στρατού.
Σήμερα είναι ισχυρή επειδή διαθέτει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Οπως και η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και άλλες δυνάμεις της εκμετάλλευσης, για τους φυσικούς πόρους των οποίων συναγωνίζεται ο υπόλοιπος κόσμος. Μέχρις ότου οι μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου περιορίσουν δραστικά την εξάρτησή τους από αυτές τις ενεργειακές πηγές, αυτά τα κράτη θα εξακολουθούν να έχουν σημαντική, αν όχι μονοπολική, ισχύ. Η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μεγαλύτερων τάσεων, η ασιατική αναγέννηση και ο αγώνας δρόμου για την ενέργεια, διαμορφώνει τη νέα πολυπολικότητα.
Οι μεγάλες εταιρείες που εκπροσωπούνται μαζικά στο Νταβός είναι ισχυρότερες από τα περισσότερα μικρά κράτη. Οι διεθνείς οργανισμοί, από τον ΟΗΕ και την Ε. Ε. έως την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έχουν μερίδιο εξουσίας. Συνεπώς η νέα ισορροπία δυνάμεων είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και δύσκολα μπορεί να «ελεγχθεί». Οι υπάρχοντες διεθνείς θεσμοί δεν αντικατοπτρίζουν το σήμερα. Ο σημερινός κόσμος έχει ανάγκη από νέες δομές παγκόσμιας διακυβέρνησης, ωστόσο η πολυπολική διάχυση της εξουσίας καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα.
Και ο πρύτανης της παγκόσμιας κερδοσκοπίας Τζορτζ Σόρος θεωρεί ότι η Κίνα, έχοντας επωφεληθεί από την παγκοσμιοποίηση των τελευταίων 20 χρόνων, κινεί πλέον τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Σημαντικές αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ Αμερικής, Κίνας, Ευρώπης και Ρωσίας, με κύρια τη δυναμική μετατόπιση ισχύος προς την Κίνα, διαπιστώνει ότι έχουν δημιουργηθεί μετά την οικονομική κρίση ο Σόρος. Οσον αφορά την Ελλάδα, ο Σόρος είπε «ότι στον κατάλληλο χρόνο, μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα, θα χρειαστεί επίσης να αναδιαρθρώσει το χρέος της», προσθέτοντας ότι «η Πορτογαλία επίσης πιθανόν να χρειαστεί αναδιάρθρωση και αυτό είναι».
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire