Περισσεύει η υποκρισία...

Αλί και τρισαλλοί

ΜΕ ανάμεικτα και ποικίλα συναισθήματα παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία την εξέλιξη της ανάβασης των μεταναστών στη Νομική και της εκδίωξής τους (γιατί περί αυτού πρόκειται), στο μέγαρο της οδού Πατησίων.

ΤΟΝΝΟΙ μελάνης και σάλιου έχουν χυθεί για την κινητοποίησή τους, αλλά και για το λεγόμενο μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα σήμερα, αλλά... Αλλά, οι ευθύνες επιμερίζονται εκεί που βολεύει την οπτική γωνία της κάθε πλευράς και συχνά ξεχνάνε (οι πλευρές, όχι οι ευθύνες) ότι όλα συμβαίνουν σε μια χώρα, που έχει κατοίκους.
ΤΟ κυριότερο, εκείνοι που παίρνουν μέρος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον δημόσιο διάλογο και στη δημόσια δράση για το θέμα, μοιάζει σαν να αγνοούν ότι όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, έχουμε τους ίδιους γείτονες, τα ίδια χωριά, τις ίδιες γειτονιές, όσο κι αν η οικονομική ψαλίδα μεταξύ των κατοίκων ποικίλλει σε γωνία. Στην Αράχωβα, στα μπαρ της «Μεγάλης Βρεταννίας» και στα ταβερνεία της Κρήτης συνυπάρχουν τα ανώτερα με τα μεσαία βαλάντια του τόπου, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων. Μέχρι στιγμής.
ΑΝΤΑΜΑ η δεξιά κεφαλαιοκρατία, η αριστερή διανόηση και η μεσαία τάξη, χωρίς υποχρεωτικά να κάθονται στα ίδια τραπέζια. Απλώς δίπλα δίπλα.
ΑΥΤΟ που τους ενώνει, όμως, είναι οι μετανάστες. Ολοι τους καταφεύγουν στην εργατική δύναμη των φτωχών, που μπαίνουν στη χώρα, ελπίζοντας (οι φτωχοί) σε μια πιο πλούσια ζωή, μια πιο ελεύθερη ζωή, μια ευκαιρία να δραπετεύσουν σε μια πιο εύπορη χώρα της Δύσης.

ΚΑΙ εδώ αρχίζει η σχιζοφρένεια. Για την ακρίβεια, η υποκρισία. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σπίτι που να μην έχει παραδουλεύτρα ξένη. Και κανένα κτήριο, είτε είναι πολυκατοικία είτε δημόσιο.
ΔΕΝ υπάρχει σχεδόν κανείς ηλικιωμένος που να μην τον φροντίζει -όπως κι αν τον «φροντίζει»- ξένος. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα χωράφι που να μην το δουλεύει ξένος. Και ελάχιστα ζωντανά που τα φροντίζουν Ελληνες. Δεν υπάρχει καμία οικοδομή που να χτίζεται χωρίς ξένους και κανένα νοσοκομείο που να μη στηρίζεται στις ξένες αποκλειστικές νοσοκόμες.
ΓΙΑ να φτάσει ο χώρος της στήλης, είναι ελάχιστοι οι Ελληνες που δεν χρησιμοποιούν ξένους για τις ανάγκες τους. Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των Ελλήνων. Και φυσικά, είναι ελάχιστοι οι Ελληνες που αμείβουν τους ξένους με το ισόποσο της εργασίας που προσφέρουν. Συνήθως, μάλιστα, καλύπτουν αυτή τους την κίνηση με την αιτιολογία ότι υπάρχει διαφορά στην ποιότητα εργασίας των ξένων έναντι των ντόπιων. Αν τους έβρισκαν ποτέ αυτούς τους ντόπιους...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία, λοιπόν, όση εξεγείρεται με την παρουσία των ξένων και όση ενοχλείται με τις απαιτήσεις των ξένων, θα 'πρεπε πρώτα να κοιτάξει μέσα στα ίδια της τα σπίτια.
ΕΚΕΙ δεν βρίσκονται μόνο οι ξένοι. Βρίσκονται και όλοι οι Ελληνες που αρνούνται να πάνε να δουλέψουν στα χωράφια, στις οικοδομές, στα ψαράδικα, στα χαμαλίκια, στα περίπτερα, στις βιοτεχνίες και στα καζάνια. Επειδή η δουλειά στη σημερινή καλαμοκαβαλημένη μεσαία τάξη είναι ντροπή. Εκτός...
ΕΚΤΟΣ αν ικανοποιεί τα συμπλέγματα μιας δήθεν κοινωνικής καταξίωσης, μιας ανωτερότητας, όπως την αντιλαμβάνεται η νέα ηθική. Στην οποία η ανωτερότητα και η κατωτερότητα μετριέται με το χρήμα που παράγει κανείς και με τη δεξιότητά του να υπηρετεί το σημερινό ανθρωποβόρο επαγγελματικό σύστημα παραγωγής κεφαλαίου και τίποτε άλλου.
ΠΡΙΝ κοιτάξει κανείς την ανυπαρξία ενός κρατικού μηχανισμού, που να υπηρετεί την κοινωνία των κατοίκων της Ελλάδας στην ιστορία της κατάληψης της Νομικής, θα ήταν χρήσιμο αν έβλεπε την ίδια την ελληνική κοινωνία και τον εαυτό του.
ΕΙΜΑΙ σίγουρος ότι σε όποια θέση κι αν βρισκόταν -του κατακριτή, του υπερασπιστή, του καθοδηγητή, του συντονιστή ή του κυβερνήτη- θα ανακάλυπτε μικρή ή μεγάλη δόση υποκρισίας. Ακόμα και σε κάποιους από τους μετανάστες.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗ