Κύπρος - Έξι διαδραστικά έργα σε διάφορους χώρους του Αεροδρομίου Λάρνακας

Σημασία έχει ο προορισμός

 
Του Γιώργου Σαββινίδη
 Ποια είναι η πρώτη και η τελευταία εντύπωση του κάθε ταξιδιώτη που επισκέπτεται την Κύπρο;
Από αυτό το συλλογισμό ξεκίνησε η ιδέα για τη διοργάνωση της έκθεσης διαδραστικών έργων τέχνης «Από άφιξη σε αναχώρηση», η πρώτη από μια σειρά πλούσιων εκδηλώσεων που διοργανώνει για την περίοδο της κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ το Πολιτιστικό Κέντρο της Λαϊκής Τράπεζας.
Η έκθεση διοργανώνεται στο Διεθνές Αεροδρόμιο Λάρνακας σε συνεργασία με την ΗermesΑirports και περιλαμβάνει έξι εντυπωσιακές διαδραστικές -και σε ορισμένες περιπτώσεις και χρηστικές- εγκαταστάσεις χώρου καλλιτεχνών από τρεις μεσογειακές χώρες της ΕΕ, την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Μάλτα -δύο από κάθε χώρα.

Την Κύπρο εκπροσωπούν οι γνωστοί εικαστικοί Θεόδουλος Γρηγορίου και Κλίτσα Αντωνίου, την Ελλάδα ο Δημήτρης Αληθεινός και η Ελένη Πανουκλιά. Από πλευράς Μάλτας συμμετέχουν ο Βινς Μπρίφα και η Λιλιάνα Φλερί Σολέρ. Την έκθεση θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν όλοι οι επίσημοι και άλλοι επισκέπτες της χώρας μας στη διάρκεια της κυπριακής Προεδρίας, από τις αρχές Ιουλίου μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου.
Τα έργα φιλοξενούνται από χθες σε διάφορους χώρους του Νέου Τερματικού Σταθμού Επιβατών του μεγαλύτερου αεροδρομίου της Κύπρου. Θα βρίσκονται εκεί καθ’ όλη της διάρκεια της Προεδρίας, μέχρι και τις 29 Δεκεμβρίου.
Το κάθε ένα από τα έργα περιλαμβάνει στοιχεία όπως ο ήχος, το φως και το παιχνίδι και όπως εξηγεί η διευθύντρια του Πολιτιστικού Κέντρου της Λαϊκής Τράπεζας και επιμελήτρια της έκθεσης, Μαρίνα ΒρυωνίδουΓιάγκου πρόκειται για στοιχεία που ενθαρρύνουν την αλληλεπίδραση με τον θεατή, δημιουργώντας ευχάριστα συναισθήματα αλλά και αφορμή για προβληματισμό, εμπλουτίζοντας έτσι την εμπειρία του επιβατικού κοινού σε έναν πολυσύχναστο χώρο υπηρεσιών, όπως είναι το αεροδρόμιο. «Τα έργα τέχνης που ο επισκέπτης θα ανακαλύπτει κατά τη διάρκεια της διακίνησής του στις αίθουσες του Διεθνούς Αεροδρόμιου Λάρνακας διερευνούν την ιδιοσυγκρασία και το συναίσθημα του ταξιδιώτη, αλλά και τη σχέση του με το ταξίδι, από την άφιξη μέχρι την αναχώρηση» αναφέρει.
Χώροι μετάβασης Όπως αναφέρει και μια πορτογαλική παροιμία, μια επίσκεψη σε κάνει πάντα ευτυχισμένο: είτε κατά την άφιξη, είτε κατά την αναχώρηση. Με την είσοδό του στο κτήριο του Τερματικού Σταθμού του Αεροδρομίου Λάρνακας, πριν φτάσει στα σημεία ελέγχου των εισιτηρίων, ο επισκέπτης συναντά τα έργα του Βινς Μπρίφα και του Δημήτρη Αληθεινού, σε κοντινή απόσταση το ένα από το άλλο. Ο Μαλτέζος καλλιτέχνης δημιούργησε ένα έργο-παιχνίδι με τη λογική του «χώρου μεταβάσεων». Έχει τίτλο «Μύλος/ Γύρω-Γύρω Όλοι». Ο ταξιδιώτης έχει τη δυνατότητα να καθίσει σε ένα από τα καθίσματα που περιλαμβάνει το έργο όπου μπορεί να δει μεγάλο αριθμό χρησιμοποιημένων καρτ-ποστάλ από διάφορα μέρη, πόλεις και χώρες και από διάφορες χρονικές περιόδους. Το έργο συνδέει, μεταφορικά, σε εικαστικό επίπεδο, τον χρήστη με προηγούμενους ταξιδιώτες και τους προορισμούς τους, δηλαδή τις εμπειρίες τους. Το ταξίδι σε αυτό, στιγμιαίο ή εφήμερο, μέσω της περιστροφής του σε ένα σταθερό άξονα, μιμείται ταυτόχρονα τον χρόνο δημιουργώντας, συμβολικά, σύνδεση ανάμεσα στο ταξίδι και τις εμπειρίες των ανθρώπων σε διάφορους προορισμούς. Ο Δημήτρης Αληθεινός τιτλοφορεί το έργο του «Βίος Χρόνου Σκιά». Με αυτό καταγράφει τη σχέση του εφήμερου με το αιώνιο, υπογραμμίζοντας ότι το ταξίδι της ζωής δεν είναι άλλο από μια αστραπιαία αντανάκλαση στον αιώνιο Χρόνο, ανεξαρτήτως αν το ταξίδι είναι επικίνδυνο ή απολαυστικό. Πρόκειται για μια εγκατάσταση που περιλαμβάνει ένα σωρό από μεγάλους μπόγους, σαν αυτούς που ετοιμάζουν πρόχειρα και κουβαλάν μαζί τους οι πρόσφυγες όταν ξεριζώνονται άρον- άρον από τον τόπο τους. Οι περισσότεροι από αυτούς περιέχουν ρολόγια τοίχου, ενώ την εγκατάσταση ολοκληρώνουν δύο παλιές βαλίτσες και το γύψινο ομοίωμα μαρμάρινου αγαλμάτιου του 1ου αιώνα, από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, γνωστού ως «προσφυγάκι», που κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του ένα μικρό σκύλο.
Περνώντας τον έλεγχο και με κατεύθυνση τις πύλες επιβίβασης συναντάς τα επόμενα τρία έργα: κατά σειρά, αυτά της Κλίτσας Αντωνίου, του Θεόδουλου Γρηγορίου και της Λιλιάνα

Φλερί Σολέρ. Η Κλίτσα Αντωνίου προτείνει το έργο «Μirror Space - ΤravelΡass» ένα καρουσέλ, ως μηχανισμό κυκλικής πλατφόρμας περιστρεφόμενης γύρω από έναν άξονα. Προσδιορίζει ένα μηχανικό σύστημα που περιγράφει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της κίνησης: κίνηση κυκλική, περιδίνηση και δίνη, περιοδικότητα και επανάληψη, ένα ατέρμονο, ζαλιστικό, χωροχρονικό παιχνίδι. Αυτό το καρουσέλ, ωστόσο, έχει στατική πλατφόρμα στην οποία περιστρέφονται σε κάθετους άξονες οι τοποθετημένοι σε κυκλικό σχηματισμό καθρέφτες, ώστε να γίνονται συνεχείς αποτυπώσεις του γύρω κόσμου με έναν απροσμέτρητο πολλαπλασιασμό ειδώλων, σαν να αναπτύσσεται ένας στροβιλισμένος χορός από χώρους.
Όταν δείτε στο δρόμο σας ένα κόκκινο χαλί, μη διστάσετε να το πατήσετε. Πρόκειται για το έργο του Θ. Γρηγορίου «Πράσινη Γραμμή» με το κόκκινο χαλί να μην οδηγεί… στη δόξα ή σε οποιονδήποτε προορισμό, αλλά σε ένα απροσπέλαστο τείχος. Είναι μια τσιμεντένια εγκατάσταση με οθόνες μέσα στις «θυρίδες», όπου διαφαίνεται αποσπασματικά ο παγιδευμένος ορίζοντας της μνήμης. Το διαδραστικό έργο της Φλερί Σολέρ, στο βάθος του τερματικού, είναι αφιερωμένο στα ταξίδια -τη σωματική μετάβαση από ένα μέρος σε άλλο, τη νοερή μετάβαση ή την πνευματική. Φέρει τον τίτλο «Θα φτάσω εκεί… με κάποιον τρόπο». Οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να γυρίσουν το μοχλό και να εξετάσουν

εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιών, με μέσα μεταφοράς, οργανισμούς που είναι απίθανο να αποτελέσουν ένα αληθινό μεταφορικό μέσο. Στην πραγματικότητα, όμως, πολλά από αυτά τα όντα αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσης για την εφεύρεση σύγχρονων συστημάτων μεταφοράς.
Μετά την παραλαβή των αποσκευών στις αφίξεις και την έξοδο στην αίθουσα υποδοχής, ο νεοφερμένος επισκέπτης συναντά το τελευταίο -άλλο όχι έσχατο- έργο της έκθεσης, αυτό της Ελένης Πανουκλιά. Φέρει τον τίτλο «Τerminusa quo/ Τerminusad quem (σε αέναη κίνηση- κύκλος)», μια λατινική έκφραση που δηλώνει την αφετηρία και τον τελικό στόχο. Αρχικά ο θεατής καλείται να συγκεντρωθεί στην παρατήρηση της λεπτομέρειας ενός σχεδίου από γραφίτη. Πλησιάζοντας, όμως, αποκτά συνείδηση της άλλης-βαθύτερης πλευράς της ίδιας διαδρομής του. Χρησιμοποιούνται μαρκαδόρος και οπτικές ίνες που ανάβουν όταν κάποιος προσεγγίσει την εγκατάσταση. Οι έννοιες του χώρου και του χρόνου που καθορίζουν και καθορίζονται από την έναρξη και τη λήξη ενός ταξιδιού, αποτελούν φαινομενικά το συνειδησιακό τοπίο. Στην πραγματικότητα όμως είναι και μέρος ενός διευρυμένου συνειδησιακού τοπίου, με το οποίο καλούμαστε να έχουμε επαφή. Το έργο της Πανουκλιά εξερευνά τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους η αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπινου νου μπορεί να αντιδρά στο τετραδιάστατο.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 30/06/2012