Κύπρος - Προς Λογοδοτούντας

Γ. Σέρτης

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ημέρα του χρόνου –κατεξοχήν– ώρα λογοδοσίας –τουλάχιστον, προσωπικής.
Κι όμως…
Στην εποχή της μνημονιακής επιτήρησης, το:
— Τι παραλείψαμε να πράξουμε;
δεν είναι προσαρμοσμένο με το αδυσώπητο ερώτημα του Μπρεχτ.
Επειδή, ούτε –καν– αντιληφθήκαμε πώς από το θέατρο του παράλογου βρεθήκαμε στη… ζωή του παράλογου!

Εκεί –ακριβώς– που αναμέναμε – επιτέλους– να μας δώσει η ζωή ό,τι μας χρωστά εδώ και 40 χρόνια, ανατράπηκαν οι πιστώσεις μας σε χρεώσεις.
Οι νέοι –με τόσα προσόντα– στην ανεργία, οι μεσήλικες στην ανασφάλεια, οι πρεσβύτες νιώθουν πίσω από την πλάτη τους τον σιωπηλό φθόνο –«ζεις ακόμη και μας … επιβαρύνεις με τη σύνταξή σου;»
Άλλο ένα από τα… επιτεύγματα των –ανίκανων και αδίστακτων– εξουσιών: Να μετακυλούν τις ασήκωτες αυθύνες τους, έτσι που το πλήθος να αποδέχεται την καθολική ενοχή:
— Ζούσατε πέραν των δυνατοτήτων σας.
Κατά τον χοντρο-Πάγκαλο:
— Μαζί τα φάγαμε!
Τόσο… απλό για τις ανερυθρίαστες εξουσίες. Ίσα κι όμοια… ευθύνονται οι διαχειριστές-καταπότες των δισ. που μας έσυραν στη χρεοκοπία, με τον οικογενειάρχη που υπολόγισε τα εισοδήματά του ν’ ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις και στις δόσεις των δανείων του, και –από τη μια μέρα στην άλλη– βρέθηκε κατακουρεμένος και μη… εξυπηρετούμενος! –άκου… μη εξυπηρετούμενος.
Λοιπόν, τελευταία ημέρα του χρόνου, ημέρα λογοδοσίας, και να προσέξουμε:
• Μη λογοδοτούμε έκαστος στο… αυτομαστίγωμα που μας σέρνουν οι ασυνείδητες ηγεσίες για ν’ αποφύγουν τη βρεμένη σανίδα που τούς αρμόζει.
Επειδή, έτσι όχι μόνο –ποτέ– δεν θα… ανακάμψουμε –έστω με την έννοια που αποδίδεται στην οικονομική ανάκαμψη– αλλά θα χαθούμε –και– στον αποπροσανατολισμό.
Να το (ξανα)δηλώσουμε -και- στην τελευταία ημέρα του χρόνου:
— Η –πραγματική ή τεχνητή– χρεοκοπία μας είχε συνεργούς τις ανίκανες ηγεσίες, και το δόγμα της… καθολικής ενοχής δεν πρέπει να περάσει, χωρίς λογοδοσία!

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 31/12/2013