Σκέψη - Τα εργαλεία χειραγώγησης της «ψυχολογίας των μαζών»

Δηλητήρια στη σκέψη

 

 

 

 

Του Οδυσσέα Ιωάννου

 

ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ χειραγώγησης της «ψυχολογίας των μαζών» είναι τόσο προφανή πια, αλλά και τόσο ισχυρά ταυτόχρονα. Ακόμη και οι «υποψιασμένοι» είναι εύκολο να κλονιστούμε προς στιγμήν και να πιστέψουμε ένα ψέμα -ή τουλάχιστον μια ατεκμηρίωτη φοβέρα- που σερβίρεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο μπροστά στα μούτρα μας.

Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, οι προβέψεις των καταστροφών και ο κίνδυνος των πολιτικών «ατυχημάτων» θα ξαναμπούν στην εποχή της σποράς.
Σου φυτεύουν ένα σπόρο τρόμου και τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του. Το μότο τους είναι πως ζούμε το καλύτερο δυνατό σενάριο, δεδομένων των παγκόσμιων συνθηκών. Φυσικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα, όμως είναι τουλάχιστον πρόστυχο να διεκδικούν ευγνωμοσύνη όσοι δεν ψέλλισαν ούτε ένα συγγνώμη και συνεχίζουν να χειρίζονται τις τύχες μας από τις ίδιες θέσεις που βρίσκονται εδώ και είκοσι χρόνια.
Θυμίζουν τύπους που σε οργασμό αυτοπεποίθησης έχουν πει σε γυναίκα «πού νομίζεις πως θα πας; Είμαι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί!». Σαν παρατημένοι χαρακτήρες λαϊκού τραγουδιού, που στο ρεφρέν διατρανώνουν τη σιγουριά τους πως εκείνη στο τέλος θα καταλάβει το λάθος της και θα γυρίσει. Ποτέ δεν γυρνάει. Γιατί εκείνοι ήταν το λάθος τους.
ΞΑΝΑ-ΜΑΝΑ τα ντιλεράκια της χρεοκοπίας, της επιστροφής στη δραχμή, του εδαφικού διαμελισμού της χώρας, της κυριαρχίας των «άκρων», θα βγουν στα κανάλια να δειγματίσουν. Κι εκεί είναι που σου περνάνε το δηλητήριο της σκέψης τους και ταλαντεύεσαι. Μήπως, τελικά, είμαστε ένα ψόφιο άλογο στη σκακιέρα, που τίποτα και κανέναν δεν επηρεάζουμε και σε κανέναν δεν θα λείψουμε, και η φτώχεια μας και το καινούργιο ριζικό μας είναι μια καλή γραμμή άμυνας μέχρι να αλλάξει ο αέρας (σε καμιά εικοσαριά χρονάκια); Εντάξει, πιο ηττοπαθής σε παίρνει ο Κύριος μαζί του, αλλά σου απαντάνε πως και πιο επιπόλαιος σε παίρνει ο Διάολος. Ρωτούσα ένα φίλο μου αν είναι έτοιμος να παραχωρήσει κεκτημένα ζωής σε λαούς που αναπτύσσονται. Ηθελα να τεστάρω λίγο την ειλικρίνεια των διεθνιστικών μας αντανακλαστικών. Για παράδειγμα, αν το δέκα τοις εκατό των Κινέζων και των Ινδών αποκτήσουν αυτοκίνητο, αυτό θα σημαίνει πως εμείς στην Ευρώπη θα αρχίσουμε να ξεχνάμε το δικό μας, λόγω της θηριώδους αύξησης της τιμής της βενζίνης.
Συνήλθα αμέσως. Είχα μπει στο δικό τους τρόπο σκέψης, στο δικό τους δήθεν μονόδρομο. Πως οι πόροι είναι περιορισμένοι -που είναι- και μόνο με πόλεμο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- κερδίζουν κάποιοι λαοί επίπεδο ζωής υψηλότερο από τους άλλους. Δεν φτάνουν όλα για όλους, πρέπει να πατήσεις σε κορμιά για να κρατήσεις το κεφαλάκι σου έξω από το νερό.
Ποιος το λέει όμως αυτό; Οσοι έχουν κέρδος από τέτοιους ανταγωνισμούς. Οσοι σπεκουλάρουν και θησαυρίζουν παρουσιάζοντας τους δικούς τους επίπλαστους ανταγωνισμούς ως θεϊκές εντολές που δεν αμφισβητούνται. Η ανθρωπότητα, μέσω της τεχνολογίας και των νέων μορφών ενέργειας, μπορεί να ανεβεί ένα επίπεδο δίχως να το κλέβουν οι μισοί από τους άλλους μισούς. Η ανάπτυξη και η διανομή έχουν κι άλλους τρόπους να θρέψουν όχι μόνο τα στομάχια αλλά και τα όνειρά μας.
ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ακούγεται ψευτοποιητικό, ανεφάρμοστο και επιστημονικώς αστήριχτο από τα σαΐνια των οικονομικών θεωριών, είναι κάτι το οποίο σίγουρα δεν έχει δοκιμαστεί, άρα μπορώ να το υποστηρίζω. Να κάνω δηλαδή ακριβώς ό,τι κάνουν κι αυτοί με τις απειλές τους γι' αυτό που θα μας συμβεί αν εκείνοι φύγουν από τα πράγματα.



Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δημοσιεύτηκε στις 09/02/2014