Ευτυχώς που υπάρχει και η ποίηση...

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ 

Oι ποιητές που αγαπάμε

ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

• 

  Διονύσιος Σολωμός

Λένε πως μιαν ωραία ημέρα, στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50, ένας φίλος του Νίκου Εγγονόπουλου χρειάστηκε να συστήσει τον ποιητή σε έναν ανώτερο δημόσιο υπάλληλο. Οταν έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις («από εδώ ο κ. Νίκος Εγγονόπουλος»), ο δημόσιος υπάλληλος αντέδρασε: «Αποκλείεται. Ο κύριος δείχνει σοβαρός άνθρωπος». Μπορεί να μας φαίνεται αστείο σήμερα, αλλά κάμποσες δεκαετίες πριν στη χώρα μας δεν ήταν απλή υπόθεση να είσαι ποιητής. Ειδικά οι εκπρόσωποι της υπερρεαλιστικής σχολής, όπως ο Εγγονόπουλος, ο Εμπειρίκος, ο Σαχτούρης και άλλοι, γίνονταν συχνά στόχος χλευασμού. Αυτό όμως δεν λέει κάτι για τους ποιητές όσο για την προκατάληψη με την οποία συχνά προσεγγίζονταν.
Λοξοί, σαλοί, αλαφροΐσκιωτοι, οραματιστές, αδικημένοι, την ίδια στιγμή όμως ουσιαστικοί, αθόρυβοι ηγέτες αυτού του «μικρού, πέτρινου ακρωτηρίου στη Μεσόγειο» που είναι ο τόπος μας κατά τον Γιώργο Σεφέρη, οι ποιητές στην Ελλάδα κατείχαν ένα ειδικό βάρος και έναν ξεχωριστό ρόλο.
Από τη Σαπφώ και τον Αρχίλοχο έως τον Ερωτόκριτο, την Ερωφίλη, το δημοτικό τραγούδι, τις παραλογές και τους κορυφαίους νεοέλληνες ποιητές μας, η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε κοιτίδα ποιητική, ενώ, μέσα από τις νέες τεχνολογίες, η ποίηση τελικώς δεν λησμονείται, αλλά κυκλοφορεί, διαδίδεται, ανασαίνει και πάλλεται.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 09/02/2014