Ο κυπριακός λαός δεν μπορεί να βολευτεί με λιγότερη δημοκρατία από τους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Προσγείωση και προσοχή

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη

Ηεπίσκεψη Μέρκελ στην Κύπρο, η αναμενόμενη επίσκεψη Σαρκοζί, καθώς και η υπογραφή της συμφωνίας οριοθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης-ΑΟΖμε το Ισραήλ, είναι σίγουρα επιτυχίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και του Προέδρου της και της Κυβέρνησής του, με τις οποίες ενισχύεται η διεθνής υπόστασή της. Ταυτόχρονα, όμως, άρχισε να αναπτύσσεται μια τάση, αν όχι θριαμβολογίας για τα επιτεύγματα αυτά, τουλάχιστον υπερεκτίμησής τους. Ιδιαίτερα βέβαια, χωρίς να παραγνωρίζεται η όποια συμβολή τους στην επιτυχία της επίσκεψης της Γερμανίδας καγκελαρίου, προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν κομματικά ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, το κάθε κόμμα από τη δική του σκοπιά, ενισχύοντας την προεκλογική τους εικόνα. Όσο κατά το παρελθόν η Λευκωσία υποτιμούσε τον γαλλογερμανικό άξονα και προσπαθούσε να στηριχτεί στο Λονδίνο με τα διάφορα μνημόνια ή στους Αμερικανούς οι οποίοι όπως και οι Άγγλοι ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά της Άγκυρας, άλλο τόσο υπάρχει τώρα η τάση υπερεκτίμησης της στήριξης που μπορεί η Λευκωσία να βρει από την πλευρά του Βερολίνου και του Παρισιού. Η ίδια υπερεκτίμηση παρατηρείται επίσης και για τον ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι αναπτυσσόμενες σχέσεις με το Ισραήλ. Ασφαλώς και οι σχέσεις αυτές είναι θετικός παράγοντας για την Κύπρο αλλά δεν πρέπει να παραβλέπονται δύο πράγματα: Πρώτον ότι η Κύπρος -όπως και η Ελλάδα-έχει επίσης μεγάλα συμφέροντα στον αραβικό κόσμο και επομένως πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία στις σχέσεις της με το Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο. Η Τουρκία είναι δυνατόν να εκμεταλλευτεί τυχόν χάσμα που θα δημιουργηθεί ανάμεσα στην Κύπρο και τον αραβικό κόσμο για να προωθήσει την αναγνώριση ή έστω την αναβάθμιση των κατεχομένων από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες. Και το δεύτερον, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι κάποια στιγμή, παρά τη σημερινή ένταση, η Τουρκία και το Ισραήλ δεν θα επιλύσουν τις διαφορές τους.
Υπάρχει ασφαλώς και ο παράγοντας φυσικό αέριο, ο οποίος φαίνεται να διαμορφώνει νέες γεωπολιτικές ισορροπίες στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, με την Ελλάδα πάντως απούσα. Ισορροπίες οι οποίες εκ πρώτης όψεως ευνοούν την Κύπρο. Αλλά και πάλι χρειάζεται προσγείωση και προσοχή γιατί είμαστε ακόμη, τουλάχιστον εν μέρει, σ’ένα χώρο με υποθετικές προβλέψεις όσον αφορά τις εκμεταλλεύσιμες ποσότητες φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία πως κάποιες κινήσεις των Γερμανών και των Γάλλων, πέραν της αντίθεσής τους στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, συνδέονται, όπως και οι κινήσεις του Ισραήλ, με την ύπαρξη των κοιτασμάτων αυτών στην περιοχή.
Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται και από τις οργίλες αντιδράσεις της Άγκυρας τόσο στη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ όσο και στα όσα είπε η κυρία Μέρκελ κατά την επίσκεψή της στη Λευκωσία. Γενικότερα όμως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, με άλυτο το Παλαιστινιακό, παραμένει πάντα εκρηκτική. Υπάρχει ακόμα η πιθανότητα μιας κρίσης και ενός νέου πολέμου ανάμεσα στον Λίβανο και το Ισραήλ, για την ακρίβεια ανάμεσα στη Χεζπολάχ και το Ισραήλ. Η αποχώρηση των υπουργών της Χεζπολάχ από την λιβανική Κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα είναι ένα ανησυχητικό σημάδι. Όπως είναι φυσικό η Τουρκία θα προσπαθήσει να επωφεληθεί από μια τέτοια κρίση.
Συμπερασματικά λοιπόν χρειάζεται προσγείωση και προσοχή. Χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά από μέρους της Λευκωσίας, και βέβαια και της Αθήνας, για να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις που θα υπάρξουν προσεχώς για μια λύση στο Κυπριακό που θα θέτει σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα αγγλοαμερικάνικα σχέδια μέσω του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι Μουν και του απαράδεκτου αντιπροσώπου του, ή καλύτερα αντιπροσώπου των Αγγλοαμερικανών, στην Κύπρο, του Αλεξάντερ Ντάουνερ, ευρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η δε παλαιολιθική πολιτική της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, εφόσον δεν αλλάξει, δεν οδηγεί παρά στην τουρκική επικυριαρχία επί του συνόλου της κυπριακής επικράτειας. Καθώς ο κυπριακός λαός δεν είναι λαός με «ειδικές ανάγκες», δεν μπορεί να βολευτεί ούτε με λιγότερα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε με λιγότερη δημοκρατία από τους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σημείωση : Στο άρθρο της περασμένης Κυριακής αναφέρθηκε από αβλεψία ως ημερομηνία της αστικής επανάστασης στην Ελλάδα, στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1908. Πρόκειται ασφαλώς για το 1909, όταν η επανάσταση αυτή ξεκίνησε με το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί και συνεχίστηκε με την πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Αθήνα για να πραγματοποιηθούν οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις της περιόδου αυτής.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.