Αθήνα - Λύση η μετακίνηση με το ποδήλατο

Οσοι το χρησιμοποιούν –όλο και πιο πολλοί– πάνε γρήγορα, βλέπουν αλλιώς την Αθήνα και κρατιούνται... σε φόρμα

 

 

Tης Ευρυδίκης Mπερση
Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς το μποτιλιάρισμα. Από την καλή και από την ανάποδη. Η ανάποδη, που είναι και η πιο συνηθισμένη, παραπέμπει σε αισθήματα εγκλωβισμού και ταυτίζεται με το φρένο-γκάζι-μουσική, κυρίως δε με το πρώτο. Η καλή πλευρά αποτυπώνεται στην ευτυχία του ποδηλάτη, καθώς κατηφορίζει κεντρική αρτηρία την οποία οι οδηγοί είχαν την ευγενή καλοσύνη να απελευθερώσουν, ακριβώς επειδή την μπλόκαραν τόσο αποτελεσματικά. Μία λεωφόρος όπως η Βουλιαγμένης ή η Κηφισίας γίνεται αυτομάτως ο καλύτερος ποδηλατόδρομος, όταν το κυκλοφοριακό εξουδετερώσει τα αυτοκίνητα.

Αυτή την εβδομάδα, η Αθήνα ήταν ένα πελώριο πείραμα ποδηλατικής μετακίνησης σε πραγματικές συνθήκες. Εστω ότι οι αποστάσεις είναι οι ίδιες, τα χρονικά περιθώρια τα ίδια, οι υποχρεώσεις ομοίως. Αν η σταθερά του μέσου μετακίνησης αντικατασταθεί με π (=ποδήλατο), σε τι κατάσταση φθάνετε το βράδυ στο σπίτι;
Ο καταλύτης που διευκόλυνε τη χημική αντίδραση ήταν φυσικά οι απεργίες των μέσων μεταφοράς και των ταξί, που άφησαν στους μη οδηγούς μοναδική εναλλακτική μετακίνησης το βάδην και στους οδηγούς το σημειωτόν.
Mε σταθερή ταχύτηταΟι ποδηλάτες που ανέβαιναν το βράδυ της Τρίτης την κλειστή Βασιλίσσης Σοφίας ήταν ταχύτεροι από τους πεζούς, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν σε καλύτερη μοίρα από τους οδηγούς, που βρίσκονταν κλεισμένοι κάπου πέριξ του Συντάγματος, ή τους επιβάτες των μέσων μεταφοράς, που είχαν μεταθέσει τις μετακινήσεις τους για μεθαύριο.
Αυτό το απλό επιχείρημα της ταχύτητας ίσως να το κατανοούν και κάποιοι που δεν έχουν ανεβεί ποτέ σε ποδήλατο. Καλού-κακού το επαναλαμβάνω. Το ποδήλατο είναι σε πολλές περιπτώσεις το ταχύτερο μέσο μεταφοράς, όχι επειδή τρέχει, αλλά επειδή πηγαίνει με σταθερή ταχύτητα (15χλμ./ώρα με χαλαρή ποδηλασία) όταν τίποτα άλλο δεν κινείται.
Το άλλο συστατικό της ομορφιάς του ποδηλάτου χρειάζεται ένα μικρό νοητικό άλμα για να γίνει αντιληπτό από όσους έχουν συνηθίσει τη δισδιάστατη, επίπεδη, επαναλαμβανόμενη μετακίνηση. Με το ποδήλατο η πόλη αποκτά όγκο και σχήμα, αφηρημένες έννοιες όπως «κλειστό πάλι το κέντρο της Αθήνας» αποκτούν υπόσταση, αφού περνάς, βλέπεις, αποκτάς ίδια αντίληψη για το τι συμβαίνει στο Σύνταγμα Καλοκαιρινά ενδιαφέροντα όπως οι διευθύνσεις των ανέμων αποκτούν σημασία όταν καταλάβεις ότι το αόρατο χέρι που σε ανέβασε στο πιτς φιτίλι στα βόρεια προάστια ήταν ο νοτιάς.
Το ποδήλατο ευνοεί τις τυχαίες συναντήσεις, το χάζεμα μιας βιτρίνας, τη μέθη με αναπάντεχες εικόνες, την επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα.
Αναγκαία η προσοχήΣκληρή πραγματικότητα είναι βέβαια και ο γκαζοφονιάς με την αεροτομή, και ο ηλικιωμένος με την αντίκα και η λακκούβα που σε ρούφηξε και μην σε είδαμε. Τι είπε το πείραμά μας για όλ' αυτά; Οτι χρειάζεται προσοχή, παντού και πάντα, αλλά και ότι υπάρχουν εξαιρετικές ποδηλατικές διαδρομές, ακόμη και στην Αθήνα, ακόμη και για καθημερινές μετακινήσεις. Οι διαδρομές αυτές δεν περιλαμβάνουν, πάντως κόμβους όπως το Δέλτα Φαλήρου, όπου, την Τετάρτη της απεργίας των πάντων, είδα ποδηλάτη να κάνει πετάλι με όλη του τη δύναμη στη στροφή, ενώ τον προσπερνούσαν τρέχοντας τα αυτοκίνητα.
Αφήνουμε κατά μέρος το πόσο ευεργετικό είναι το ποδήλατο για την προσωπική μας φόρμα και εξετάζουμε τι μπορεί να είναι το ποδήλατο για το σώμα της πόλης: ό,τι οι ασπιρίνες για το έμφραγμα. Μία απλή λύση, χαμηλής τεχνολογίας, χαμηλού κόστους αλλά μεγάλης αποτελεσματικότητας, αρκεί να χορηγείται προληπτικά, σε καθημερινές και σταθερές δόσεις. Αντί, ποδηλάτες και οδηγοί να κυκλοφορούμε στην πόλη με το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου», με τους ποδηλάτες να ευημερούν στο μποτιλιάρισμα και τους οδηγούς να εκδικούνται όποτε μπορούν προσπερνώντας με γκάζι, ας αποδεχθούμε ότι μια πόλη όπου μεγάλο ποσοστό των μετακινήσεων θα γινόταν καθημερινά με ποδήλατο, θα ήταν πολύ πιο υγιής.

Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 01/10/2011