Κατακαϋμένη Κύπρος...

ΡΙΠΕΣ

Το «υψηλό αίσθημα ευθύνης» που οδηγεί σε πορεία τιτανικού 

Το "βεληνεκές" Καρογιάν και η κατάντια της κυπριακής πολιτικής ζωής

Του Γιώργου Καλλινίκου

Η ΣΤΗΛΗ οφείλει να απολογηθεί προς τους αναγνώστες γιατί τις τελευταίες εβδομάδες ασχολείται συνεχώς με το reality showτου ενδιάμεσου χώρου. Έχει όντως καταστεί κουραστικό, αλλά πώς να προσπεράσει κάποιος τα στραβά και τα ανάποδα που συμβαίνουν καθημερινά; Ακούγοντας για παράδειγμα κάποιος χθες τον Καρογιάν να λέει ότι ζήτησε «να ξεκαθαριστεί η βάση και ο χαρακτήρας της επιδιωκόμενης συνεργασίας», πώς να κλείσει τα αφτιά; Τώρα αποφάσισε να κάνει αυτό το ξεκαθάρισμα; Δυο μήνες που βρίσκεται σε εξέλιξη η διαβούλευση -και το δούλεμα της κοινής γνώμης- τι έκανε; Δεν είναι το ΔΗΚΟ και άλλοι του ενδιάμεσου που κατηγορούσαν τον πρόεδρο Χριστόφια ότι μπήκε στις απευθείας συνομιλίες χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει τη διαδικασία και τη βάση του διαλόγου; Τουλάχιστον εκείνος είχε να κάνει με ένα πολύ δύσκολο θέμα και Τούρκους συνομιλητές. Οι επικριτές του είναι μεταξύ τους που συζητούν και για ένα σαφώς πολύ πιο απλό θέμα.
Όταν χθες άκουσε κάποιος τον Καρογιάν να μιλά για «πολιτική ηθική και δεοντολογία» πώς να κλείσει τα αφτιά του; Ποιος κώδικας πολιτικής ηθικής ανά το παγκόσμιο δικαιολογεί άραγε ένα κόμμα που έφυγε πριν από 10 μήνες από την κυβέρνηση έχοντας διαφωνήσει σε θέματα ουσίας και αρχών, να διαβουλεύεται με το κυβερνών κόμμα για να συνεργαστούν στην επόμενη κυβέρνηση;
Πώς να κλείσει κάποιος τα αφτιά του όταν τον ακούει να λέει ότι εργάζεται με «υψηλό αίσθημα ευθύνης και έχει πλήρη συνείδηση ότι επωμίζεται, ως η μεγαλύτερη δύναμη του χώρου, τη μεγαλύτερη ευθύνη»; Μα αν το πίστευε αυτό, το απλούστερο θα ήταν να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής. Ουδείς θα αρνείτο, δεν θα υπήρχε επιχείρημα. Όμως θα έπρεπε να ήταν πραγματικός ηγέτης και να μην πασχίζει εδώ και πολλές βδομάδες να βγάλει από τη ναφθαλίνη κάποιον αχυράνθρωπο για να τον χρήσει υποψήφιο.
Επειδή πρέπει να βλέπουμε και τα θετικά, πρέπει να επισημανθεί ότι η πρόταση των Οικολόγων για επιλογή του υποψηφίου μέσα από κοινό συνέδριο των τεσσάρων κομμάτων με αναλογική αντιπροσώπευση είναι η πλέον δημοκρατική που έχει ακουστεί σ’ αυτό το realityshow. Βεβαίως, η στήλη θεωρεί ότι ένα συνέδριο με 800 σύνεδρους δεν είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα. Η πιο ορθή και δημοκρατική επιλογή θα γινόταν από ξεχωριστά συνέδρια του κάθε κόμματος, το αποτέλεσμα του οποίου να υπολογισθεί αναλογικά στη βάση της εκλογικής δύναμής τους. Μέσα όμως στη γενικότερη καταθλιπτική εικόνα που παρουσιάζει ο ενδιάμεσος χώρος, η πρόταση των Οικολόγων φαντάζει σαν όαση.
Όταν οι τέσσερις θα ξαναβρεθούν, κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει κάτι πολύ απλό. Ο όποιος υποψήφιος θα είχε μερικές πιθανότητες επιτυχίας να περάσει στο δεύτερο γύρο εάν ήταν ο μοναδικός από τον ενδιάμεσο χώρο. Εάν τα κατάφερνε θα ήταν με ελάχιστη διαφορά. Από τη στιγμή που ο Λιλλήκας είναι ήδη υποψήφιος, τότε όποιον και αν επιλέξουν οι τέσσερις -αν τα καταφέρουν δηλαδή- δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας. Ουδείς αμφισβητεί πλέον ότι ο Λιλλήκας θα εξασφαλίσει σημαντικό ποσοστό από ψηφοφόρους του ενδιάμεσου χώρου. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί -όπως κάνει ο Καρογιάν- ότι επειδή ο Λιλλήκας προχώρησε αυτοβούλως, δεν σημαίνει ότι πρέπει με το πιστόλι στον κρόταφο να τον υποστηρίξουν. Το επιχείρημα έχει λογική, αλλά θα μπορούσε να ισχύσει μόνο εάν δεν αφορούσε έναν πολιτικό με καθαρόαιμη πολιτική του ενδιάμεσου χώρου, που εργάστηκε σε κυβέρνηση του χώρου, που πληροί τα κριτήρια που έχουν τεθεί, που ήδη έχει κερδίσει την υποστήριξη ισχυρών ρευμάτων στο χώρο και που δείχνει στις δημοσκοπήσεις ότι έχει τα φόντα να δώσει μια αξιοπρεπέστατη μάχη. Εάν ο Καρογιάν είχε άλλο αξιόλογο υποψήφιο να προτείνει, το πείσμα του κατά του Λιλλήκα θα είχε νόημα. Όμως δεν έχει κι έτσι το «υψηλό αίσθημα ευθύνης» που επιδεικνύει τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πορεία τιτανικού… g.kallinikou@phileleftheros.com