Ελλάδα - Μια περιπέτεια με την υγεία μου

Λευτέρης Π. Παπαδόπουλος

 

Είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου και νοσηλεύτηκα επί 12 μέρες στον Ευαγγελισμό. Είμαι, πια, καλά. Ταλαιπωρήθηκα, φυσικά, από καθημερινές αιμοληψίες, ορούς, ξύπνημα από τα άγρια χαράματα, αλλά γνώρισα και μερικούς γιατρούς, που είναι άξιοι για να τους βγάζουμε όλοι μας το καπέλο. Οχι μόνο για την επιστημονικής τους επάρκεια. Αλλά, πρωτίστως, για το ενδιαφέρον τους για τον άρρωστο. Οποιος κι αν είναι αυτός.

Γνώρισα νέους γιατρούς, με φθαρμένες, παλιές μπλούζες, που ζουν με 700 ευρώ τον μήνα και είναι φορές που δεν κλείνουν μάτι, ιδίως στις εφημερίες, για δύο εικοσιτετράωρα! Και γνώρισα, επίσης, γιατρούς με πολυετή πείρα, που ο μισθός τους - όλα μαζί - είναι 2.300 ευρώ. Και μ' αυτά τα χρήματα θα πρέπει να ζήσουν οικογένειες, να στείλουν παιδιά στο σχολείο και να κάνουν ένα μικρό δωράκι, 150 ευρώ, σε μια γνωστή, σ' έναν γάμο, σε μια βάπτιση.

Αυτοί οι γιατροί μπήκαν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και το υπηρετούν με αυταπάρνηση, από ιδεολογία. Ουδέποτε διανοήθηκαν να πάρουν φακελάκι. Και καταγγέλλουν ανοιχτά τους συναδέλφους τους που εισπράττουν δυο και τρεις μισθούς παραπάνω από τον κανονικό, προκαλώντας τρόμο στους συγγενείς των ασθενών και ενίοτε ηθικά εκβιάζοντάς τους.

Τα ίδια μπορώ να πω, μιλώντας σε ένα άλλο επίπεδο βεβαίως, για τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες. Στο πόδι μέρα και νύχτα, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άρρωστο, ξεπερνώντας κάποιες φορές τα όρια, σε βαθμό κουραστικό. Ενα χιλιάρικο βγάζει τον μήνα το νοσηλευτικό προσωπικό. Και ζει μέσα στην ανασφάλεια. Δεν ξέρει αν, σε μια βδομάδα ή τον Νοέμβρη, θα ξαναπάρει αυτά τα λεφτά ή θα έχει καινούργιες περικοπές...

Κάτι που με εντυπωσίασε: υπάρχουν συνάνθρωποί μας, άστεγοι και άποροι, που περιμένουν «πώς και τι» τις εφημερίες για να μπουκάρουν, με κάποιο πρόσχημα ασθένειας στο νοσοκομείο και να εξασφαλίσουν, έτσι, για κάμποσες μέρες, ένα κρεβάτι, ιατρική φροντίδα και ένα πιάτο φαΐ, όσο κι αν αυτό είναι δεύτερης επιλογής (και είναι). Μου έλεγε φίλος γιατρός ότι ορισμένοι απ' αυτούς τους ασθενείς, ύστερα από νοσηλεία κάποιων εικοσιτετραώρων, βγαίνουν από το νοσοκομείο σχεδόν ευτραφείς! Πάντως και επειδή το φαγητό στον Ευαγγελισμό περισσεύει, καλό είναι να μοιράζεται κάθε βράδυ στους εκατοντάδες παρίες, που γυροφέρνουν διαρκώς το νοσοκομείο για λίγο ψωμί, λίγο κρέας, μερικές πατάτες γιαχνί...

 

 

Πηγή: Τα Νέα

Δημοσιεύτηκε στις 24/09/2012