Λώρη Κέζα
Ο
κ. Βύρων Πολύδωρας είναι αμετανόητος. Το λέει και καμαρώνει, καλά έκανε
και διόρισε την κόρη του στη Βουλή. Μια μέρα κάθισε στο πόστο και το
μόνο που έκανε ήταν να βολέψει το δικό του παιδί. Εξηγεί με μανιφέστο
που διένειμε ότι καλά έκανε γιατί υπήρξαν και χειρότεροι. Άλλοι διόρισαν
δεκάδες. Κάποιος διόρισε εκατοντάδες και καθιέρωσε ως επίσημη διάλεκτο
του Κοινοβουλίου τα καραγκούνικα. Ο κ. Πολύδωρας πάντως υπερασπίζεται το
εαυτό του με πολλά επιχειρήματα όμως το πιο ισχυρό είναι το γονιδιακό.
Εξηγεί ότι δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους τουρκόσπορους της πολιτικής ζωής, δεν έχει σχέση με τα μπάσταρδα των Βαυαρών, των Ιταλών, των Γερμανών. Είναι ρωμιός αληθινός. Το γράφει στο τριαντασέλιδο κείμενο που μοίρασε. «Το κύτταρο του γράφοντος δεν φοβήθηκε τους Τούρκους το 1821 και πριν, τους Βαυαρούς το 1834, τους Τούρκους ξανά το 1920-22, τους Ιταλούς το 1940-41, τους Γερμανούς το 1941-44. Ίσως αυτό σημαίνει κάτι. Εδώ είμαστε. Και εδώ θα μείνουμε».
Ο βουλευτής που εκλέγεται ξανά και ξανά, ο βουλευτής που στήριξε και υποστήριξε το πελατειακό σύστημα, συνεχίζει τον χαβά του. Αν μπορούσε θα διόριζε στο δημόσιο όλους τους ψηφοφόρους του - αυτό μπορούμε να καταλάβουμε από τα λεγόμενά του. Για την περίπτωση της κόρης του εξηγεί ότι είναι ένας καλός οικογενειάρχης και ως πατέρας ήθελε να φροντίσει για το μέλλον της θυγατέρας του. Αν ήταν μπακάλης, θα της έδινε το μπακάλικο είναι όμως, φευ, πολιτικός και της παραχωρεί όσα μπορεί μέσα από αυτήν την ιδιότητα, την οποία εκλαμβάνει ως επαγγελματική. Ο κ. Πολύδωρας δεν έχει δική του δουλειά, δεν έχει άλλη δουλειά, είναι επαγγελματίας της Β΄ Αθήνας.
Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι ο βουλευτής και οι ιδιαιτερότητές του. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει δημόσια διοίκηση ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα οργανόγραμμα που να λέει ότι η Βουλή για να λειτουργήσει χρειάζεται τόσους υπαλλήλους. Για να προσληφθεί η κόρη του κ. Πολύδωρα θα έπρεπε να φύγει κάποιος που διορίστηκε στην αντίστοιχη θέση από προηγούμενο πρόεδρο της Βουλής. Δεν γίνεται όμως αυτό: καθένας φέρνει τους δικούς του, που προστίθενται στους προηγούμενους και τους παραπροηγούμενους. Το αποτέλεσμα σε νούμερα: το μισθολογικό κόστος από το 2005 ως το 2010 αυξήθηκε κατά 45% και έφτασε στα 102,4 εκατομμύρια ευρώ.
Το ερώτημα είναι ποιος θα πάρει την απόφαση να ορίσει τον αριθμό θέσεων και τα καθήκοντα. Κάτι τέτοιο δεν αφορά μόνο τους συγκεκριμένους υπαλλήλους αλλά όλο το Δημόσιο. Πρώτα να καταγραφούν οι ανάγκες ανά υπηρεσία και μετά να επιλεγούν τα πρόσωπα. Μια τέτοια απόφαση θα ήταν εξίσου επαναστατική με τον ξεσηκωμό του 1821.
Πηγή: www.tovima.gr
Δημοσιεύτηκε στις 26/09/2012
Εξηγεί ότι δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους τουρκόσπορους της πολιτικής ζωής, δεν έχει σχέση με τα μπάσταρδα των Βαυαρών, των Ιταλών, των Γερμανών. Είναι ρωμιός αληθινός. Το γράφει στο τριαντασέλιδο κείμενο που μοίρασε. «Το κύτταρο του γράφοντος δεν φοβήθηκε τους Τούρκους το 1821 και πριν, τους Βαυαρούς το 1834, τους Τούρκους ξανά το 1920-22, τους Ιταλούς το 1940-41, τους Γερμανούς το 1941-44. Ίσως αυτό σημαίνει κάτι. Εδώ είμαστε. Και εδώ θα μείνουμε».
Ο βουλευτής που εκλέγεται ξανά και ξανά, ο βουλευτής που στήριξε και υποστήριξε το πελατειακό σύστημα, συνεχίζει τον χαβά του. Αν μπορούσε θα διόριζε στο δημόσιο όλους τους ψηφοφόρους του - αυτό μπορούμε να καταλάβουμε από τα λεγόμενά του. Για την περίπτωση της κόρης του εξηγεί ότι είναι ένας καλός οικογενειάρχης και ως πατέρας ήθελε να φροντίσει για το μέλλον της θυγατέρας του. Αν ήταν μπακάλης, θα της έδινε το μπακάλικο είναι όμως, φευ, πολιτικός και της παραχωρεί όσα μπορεί μέσα από αυτήν την ιδιότητα, την οποία εκλαμβάνει ως επαγγελματική. Ο κ. Πολύδωρας δεν έχει δική του δουλειά, δεν έχει άλλη δουλειά, είναι επαγγελματίας της Β΄ Αθήνας.
Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι ο βουλευτής και οι ιδιαιτερότητές του. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει δημόσια διοίκηση ανεξάρτητη από τις κυβερνήσεις. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα οργανόγραμμα που να λέει ότι η Βουλή για να λειτουργήσει χρειάζεται τόσους υπαλλήλους. Για να προσληφθεί η κόρη του κ. Πολύδωρα θα έπρεπε να φύγει κάποιος που διορίστηκε στην αντίστοιχη θέση από προηγούμενο πρόεδρο της Βουλής. Δεν γίνεται όμως αυτό: καθένας φέρνει τους δικούς του, που προστίθενται στους προηγούμενους και τους παραπροηγούμενους. Το αποτέλεσμα σε νούμερα: το μισθολογικό κόστος από το 2005 ως το 2010 αυξήθηκε κατά 45% και έφτασε στα 102,4 εκατομμύρια ευρώ.
Το ερώτημα είναι ποιος θα πάρει την απόφαση να ορίσει τον αριθμό θέσεων και τα καθήκοντα. Κάτι τέτοιο δεν αφορά μόνο τους συγκεκριμένους υπαλλήλους αλλά όλο το Δημόσιο. Πρώτα να καταγραφούν οι ανάγκες ανά υπηρεσία και μετά να επιλεγούν τα πρόσωπα. Μια τέτοια απόφαση θα ήταν εξίσου επαναστατική με τον ξεσηκωμό του 1821.
Πηγή: www.tovima.gr
Δημοσιεύτηκε στις 26/09/2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire