Ελλάδα - Κάθαρση ή κυνήγι μαγισσών;

Tου Σταύρου Λυγερού

Οταν οι Αγανακτισμένοι φώναζαν προς τη Βουλή το ισοπεδωτικό «κλέφτες, κλέφτες», έθεταν με στρεβλό τρόπο το μείζον πρόβλημα της κλεπτοκρατίας. Διεφθαρμένοι πολιτικοί υπάρχουν και μάλλον δεν είναι η εξαίρεση. Εκτός αυτού, ως φορείς της λαϊκής εντολής για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη ευθύνη για την εδραίωση του κλεπτοκρατικού, σπάταλου, ανορθολογικού και παρασιτικού μοντέλου, που έριξε την Ελλάδα στον γκρεμό.
Παρ' όλα αυτά, η εστίαση της λαϊκής οργής αποκλειστικά στους πολιτικούς είναι και ηθικά άδικη και πολιτικά λανθασμένη, επειδή αφήνει στη σκιά βαρόνους του χρήματος και των ΜΜΕ, οι οποίοι λειτούργησαν ως βασικοί πυλώνες του κλεπτοκρατικού μοντέλου και επωφελήθηκαν τα μέγιστα απ' αυτό. Ορισμένοι, μάλιστα, παριστάνουν σήμερα τους τιμητές.
Η βίαιη συρρίκνωση του εισοδήματος των μικρομεσαίων στρωμάτων έσπασε τη μακρόχρονη ανοχή τους στο καρκίνωμα της διαπλοκής/διαφθοράς. Τώρα, απαιτούν να μπουν επιτέλους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στη φυλακή. Μέχρι πρότινος, η κάθαρση εμποδιζόταν από το σύνδρομο αλληλεγγύης - συγκάλυψης, το οποίο κυριαρχούσε στα κόμματα - φυλές. Τώρα όμως, που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Ούτε και η πρακτική «δίνω αίμα στον λαό» είναι σωστός τρόπος για να κατευνασθεί η λαϊκή οργή.
Η κάθαρση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται επιλεκτικά και ως μέσο εκτόνωσης. Πρέπει να αποτελεί οργανική διαδικασία εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος.
Με άλλα λόγια, πρέπει να καταργηθούν αφενός τα θεσμικά εμπόδια και αφετέρου να καταστούν αδύνατες οι επιλεκτικές καθυστερήσεις και τα συναφή τεχνάσματα, στα οποία οι κυβερνήσεις καταφεύγουν όταν θέλουν να συγκαλύψουν σκάνδαλα.
Η καταγγελία εναντίον των Μεϊμαράκη, Λιάπη και Βουλγαράκη πρέπει να διερευνηθεί εξονυχιστικά, αλλά δεν συνιστά έστω και ένδειξη ενοχής. Οσο και αν είναι δικαιολογημένη η καχυποψία των πολιτών, έχει ζωτική σημασία να αντισταθούμε, να μη διολισθήσουμε στο ανθρωποφαγικό παιχνίδι εντυπώσεων. Οσοι απαιτούν τη δημοσιοποίηση της λίστας με τους πολιτικούς που ερευνώνται από το ΣΔΟΕ -συνειδητά ή όχι- παίζουν αυτό το θολό παιχνίδι. Στο μικροσκόπιο των αρμοδίων αρχών πρέπει να μπαίνουν όλοι και κατά προτεραιότητα τα δημόσια πρόσωπα, ώστε να λειτουργεί η αποτροπή. Ερευνα, όμως, δεν σημαίνει ενοχή. Εάν δεν κάνουμε ξεκάθαρο αυτόν τον διαχωρισμό η κάθαρση θα εκφυλισθεί σε λιντσάρισμα και μάλιστα όχι υποχρεωτικά ενόχων.
Η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από κάθαρση που θα σπάσει αποστήματα, θα τιμωρήσει παραδειγματικά και θα αποτρέψει την επανάληψη νοσηρών φαινομένων. Θα είναι χειρότερα, όμως, εάν εκφυλιστεί σε ισοπεδωτικό κυνήγι μαγισσών. Ουδείς αναμάρτητος, αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες αμαρτίες. Η εξίσωση πταισμάτων και κακουργημάτων στον δημόσιο βίο βολεύει πολύ τα μεγάλα λαμόγια, επειδή δημιουργεί σύγχυση και διαχέει τη λάθος εντύπωση ότι στον δημόσιο βίο είναι όλοι ίδιοι. Οσοι ελέγχουν προβολείς δημοσιότητας μπορούν να τους στρέψουν σε αμαρτήματα που επιλέγουν. Θα ήταν ολέθριο όμως εάν, παρασυρόμενες από το κλίμα, οι ελεγκτικές αρχές και η Δικαιοσύνη ασχολούνταν μόνο με αυτά. Η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς δεν πρέπει να τους ρίξει σ' αυτή την παγίδα.


Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 28/09/2012