Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Στην αρχή θυμάμαι το πρώτο yogurt bar στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όταν είχε πρωτοανοίξει, την άνοιξη του 2011. Οι πελάτες πλησίαζαν διστακτικά τη βιτρίνα. Πώς θα βλέπαμε διαφορετικά ένα τόσο ελληνικό προϊόν που το είχαμε συνδέσει με δίαιτες και ηλικιωμένους; Μα ήταν δυνατόν μια τόσο συνηθισμένη γεύση να ανταγωνιστεί το παγωτό, τον «βασιλιά» των καλοκαιρινών επιδορπίων; Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί.
Με το σουβλάκι η «επίθεση» είχε διαφορετική κλιμάκωση. Τα «μοντέρνα» σουβλατζίδικα, ως γαστρονομικό υβρίδιο ή μετεξέλιξη της «μοντέρνας ταβέρνας» που γεννήθηκε σε άλλες, καλύτερες εποχές, εμφανίστηκαν πριν από το 2010, αλλά γνωρίζουν άνθηση στο αποκορύφωμα της ύφεσης.
Το αποτέλεσμα; Οι συνοικίες και τα προάστια της Αθήνας γέμισαν μέσα σε λίγους μήνες με yogurt bar και «μοντέρνα» σουβλατζίδικα, πολύ συχνά σε παράταξη, το ένα δίπλα στο άλλο. Οι Αθηναίοι παρακολουθούν τις γειτονιές τους να αλλάζουν δέρμα. Κλειστά καταστήματα μεταμορφώνονται αστραπιαία σε λευκούς ποπ ναούς με υπερσύγχρονες μηχανές παγωμένου γιαουρτιού ή σε «βιομηχανικά» κελύφη με επιχρωματισμένες καρέκλες καφενείου, μοντέρνες ονομασίες και καθόλου τσίκνα.
Μοντέρνα συσκευασίαΚυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε τις δύο πιο αγαπημένες γεύσεις της κρίσης! Γιαούρτι και σουβλάκι σε σούπερ μοντέρνα συσκευασία. Οι απόλυτοι κυρίαρχοι στο ελληνικό καλοκαίρι του 2012, που κάποτε μπορεί να θυμόμαστε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: «Ηταν η χρονιά που είχαμε πάει στη Σκιάθο... Ναι, το καλοκαίρι του 2012 με τις δύο εκλογές και τη μόδα με τα γιαούρτια!».
Φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η μοίρα δύο πολύ ελληνικών και εντελώς διαφορετικών γεύσεων διασταυρώνεται σε πρωτοφανείς συνθήκες για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Ο πρώτος έχει σχέση με το ελληνικό ταμπεραμέντο. Είμαστε άνθρωποι του «έξω» και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι επιχειρηματίες της εστίασης. Μπορεί να μην αγοράσουμε καινούργια ρούχα, αλλά τη βραδινή βόλτα δεν την κόβουμε τόσο εύκολα. Και βόλτα χωρίς το «κατιτίς» που έλεγαν και οι παλιοί δεν νοείται. Και αν τα χρήματα δεν περισσεύουν για «ολοκληρωμένη» έξοδο, γιατί να μην προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες; Και προσαρμοστήκαμε: τα σουβλατζίδικα νέας κοπής, λιλιπούτεια ή υπερπαραγωγές, προσφέρουν γεύματα για όλα τα πορτοφόλια και το βασικότερο, σου επιτρέπουν να κλείσεις τη βόλτα σου με ένα παγωμένο γιαούρτι. Επιπλέον, το χαμηλό κόστος πυροδοτεί την αγορά του delivery, όπου η «αγορά» του γύρου γνωρίζει μεγάλες δόξες.
Τα ενοίκιαΩθηση και στις δύο αγορές έχει προκαλέσει η πτώση των επαγγελματικών μισθώσεων. Σήμερα, ένας υποψήφιος επενδυτής όχι μόνο δεν είναι υποχρεωμένος να αγοράσει «αέρα» αλλά και οι τιμές των ενοικίων συμπιέζονται, ακόμα και στα πιο εμπορικά σημεία, σε έναν πεζόδρομο ή σε μια πλατεία.
Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι αυτήν τη στιγμή η εστίαση είναι ο μόνος κλάδος που δείχνει μια ορισμένη κινητικότητα στην «έρημο» του αθηναϊκού real estate. Δεν το λέμε εμείς, αλλά έμπειροι κτηματομεσίτες της πρωτεύουσας.
Ωστόσο, επειδή ακριβώς παρουσιάζει κινητικότητα, τα ενοίκια που ζητούν οι ιδιοκτήτες είναι συνήθως ελαφρώς αυξημένα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κατάστημα, καθώς προεξοφλείται η καλή του εμπορική επίδοση.
Ενα ακόμα «ατού» είναι οι μικρές απαιτήσεις ανάλογων χώρων σε τετραγωνικά μέτρα.
Παρ’ όλα αυτά, σε πολλές περιπτώσεις παρακολουθούμε εντυπωσιακές παραγωγές με μεγάλα καταστήματα και έμφαση στη διακόσμηση.
Ομως, πέρα από τις (σημαντικές) οικονομικές παραμέτρους που ευνόησαν την εκρηκτική άνοδο, φαίνεται ότι υπάρχει κάτι περισσότερο που σιγοβράζει κάτω από την επιφάνεια των δύο success stories της ελληνικής κρίσης.
Δεν μπορούμε να «αποκρυπτογραφήσουμε» την επιτυχία τους αν αγνοήσουμε το ειδικό συναισθηματικό βάρος που φέρνουν οι συγκεκριμένες επιλογές. Είναι «δικές μας» γεύσεις, άμεσα συνδεδεμένες με μια ατμόσφαιρα «γειτονιάς» που επιστρέφει στις συνοικίες της Αθήνας, καθώς οι επιλογές υποχρεωτικά περιορίζονται. Το απογευματινό ή βραδινό «σουλάτσο», πιο πυκνό από ποτέ, συντροφιά με γύρο και γιαούρτι, δημιουργεί ένα σκηνικό οικειότητας και συναισθηματικής ασφάλειας που τόσο έχουμε ανάγκη.
Και όταν κάποια στιγμή αφήσουμε αυτήν τη δύσκολη εποχή πίσω μας, η ανάμνηση μιας ανέμελης βόλτας στα χρόνια της κρίσης δεν θα είναι τόσο δυσάρεστη.
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 15/09/2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire