Δεν ιδρώνει το αυτί τους που η αποχή ξεπέρασε το 21%

   ΕΦΗΜΕΡΑ 

Η ανατροπή που δεν έγινε

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

ΑΝ ΜΕΤΡΟΥΣΕ η αποχή, αν μετρούσε το ποσοστό όσων νέων δεν μπήκαν καν στον κόπο να γραφτούν στους εκλογικούς καταλόγους, αν μπορούσε έστω και το μισό ποσοστό των λευκών να ερμηνευτεί σαν θέση κι όχι λάθος από άγνοια, σίγουρα κανένα από τα κόμματα, που ό,τι και να γίνει πάντα νιώθουν νικητές, δεν θα χαιρόταν. Ωστόσο, τους νόμους αυτά τα κόμματα τους φτιάχνουν και τους φτιάχνουν στα μέτρα τους. Γι’ αυτό και δεν ιδρώνει το αυτί τους που η αποχή ξεπέρασε το 21% και μαζί με τα λευκά και όσους νέους δεν απέκτησαν καν εκλογικό βιβλιάριο, φτάνει το 25%. Ποσοστό που είναι ίσο με το ποσοστό του πρώτου κόμματος, με τα πραγματικά δεδομένα των ψηφοφόρων. Με άλλα λόγια το πιο μεγάλο κόμμα είναι πλέον αυτό των πολιτών που νιώθουν αδιέξοδο, που δεν βρίσκουν κανένα λόγο να προσέρχονται στις κάλπες, που καμία διαφορά δεν τους κάνει αν έφυγε ο Θεμιστοκλέους από τη Βουλή και μπήκε ο Πιτσιλλίδης, αν έφυγε ο Αριστοφάνους και μπήκε η Ειρήνη. Το πιο μεγάλο κόμμα είναι εκείνων που βαρέθηκαν να ξεγελούν τους εαυτούς τους πως έχουν επιλογές και πως όταν δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία αυτό πάει να πει δημοκρατία. Κι αυτό το κόμμα, όσο περνά ο καιρός κι όσο η πολιτική ζωή εξακολουθεί να είναι η ίδια με αυτήν που ζούμε, θα εξακολουθήσει να κερδίζει ποσοστά. Γιατί, ακόμα κάποιοι ψηφίζουν λίγο πολύ από κεκτημένη ταχύτητα. Είτε δεν έμαθαν πως η ψήφος είναι δικαίωμα κι όχι καταναγκασμός, είτε λειτουργούν κάτω από το σύνδρομο «το μη χείρον βέλτιστο», είτε μεγαλωμένοι σε μια εποχή που ο πολίτης όφειλε να συμμετέχει στα κοινά, νιώθουν ενοχές να γυρίσουν την πλάτη και να αφήσουν τους άλλους να κινήσουν τα νήματα. Όσο περνά ο καιρός όμως κι όσο η αποχή μεγαλώνει, τόσο ενθαρρύνονται και οι υπόλοιποι. Κι αν υπήρχαν πολιτικοί που πραγματικά νοιάζονταν για τους πολίτες, θα προβληματίζονταν. Είπαμε όμως, αυτοί, και το 50% να απέχει, θα μοιράζονται τους ψήφους του υπόλοιπου 50% και θα βγαίνουν νικητές.