Ελλάδα - Δημόσιες μέθοδοι απώλειας χρημάτων

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr 
Η φράση «ελληνικές αποκρατικοποιήσεις σε περίοδο κρίσης» είναι μια από αυτές που προκαλούν θυμηδία σε όποιον παρακολουθεί από κοντά τις επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων, τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν υπάρχουν πολλά άλλωστε σε αυτήν την πορεία που να πιστοποιούν ότι οι κινήσεις που γίνονται κινούνται εντός των πλαισίων της σοβαρότητας.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς... Κορυφαία στιγμή ήταν το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισ. ευρώ, το οποίο δεν πρόλαβε να ανακοινώσει η κυβέρνηση στις αρχές του 2011, γιατί το δημοσιοποίησε σε συνέντευξή της η τρόικα, προκαλώντας αντιδράσεις, γεγονός που οδήγησε σε κυβερνητική αναδίπλωση και ρητή διαβεβαίωση του τότε πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, ότι θα απαγορευθεί διά νόμου η πώληση της δημόσιας περιουσίας.
Λίγο αργότερα, αποδείχθηκε ότι η πρόβλεψη αυτή υπήρχε και μάλιστα τέθηκε ως υποχρέωσή μας μέσω μνημονίου. Ακόμη πιο πρόσφατα, στις αρχές του 2012, είχε τεθεί ως στόχος η είσπραξη 5 δισ. εντός του έτους. Πόσο τηρήθηκε αυτός ο προγραμματισμός, το αποκάλυψε η διοίκηση του Ταμείου Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου, λέγοντας ότι ενδεχομένως, εντός του 2012, να πωληθεί ένα... κτήριο, το IBC, και να προχωρήσει η δεύτερη φάση του διαγωνισμού για τις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ.
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι πανάκεια για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ή την αντιμετώπιση της κρίσης, ιδίως όταν αφορούν δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίες δεν προκαλούν δημοσιονομική επιβάρυνση. Κάθε φορά, όμως, που το ελληνικό κράτος κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, συμφωνεί διά των εκπροσώπων του σε προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία γνωρίζει ότι δεν θα τα υλοποιήσει και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να ενισχύει ακόμη περισσότερο την αναξιοπιστία του.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, συνεπικουρούμενες από το συνδικαλιστικό κίνημα του Δημοσίου, δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τις ιδιωτικοποιήσεις, διότι κάθε κομμάτι δραστηριότητας που φεύγει από το δημόσιο τομέα, στερεί τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και το συνδικαλιστικό κίνημα ένα μέρος εξουσίας, επιρροής και απολαβών. Αυτή ακριβώς η προσέγγιση δεν έχει επιτρέψει την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας κατά το στοιχειώδη τρόπο που εφαρμόζει ο οποιοσδήποτε κάτοχος περιουσίας με αποτέλεσμα να γίνονται επιλογές που συνεπάγονται ζημιά.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της πορείας του υπό κρατικό έλεγχο Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Επειτα από αρκετά χρόνια διοικητικών πειραματισμών, διορισμένων διοικήσεων και το «κούρεμα» των ομολόγων, η τράπεζα έχει απαξιωθεί, σύμφωνα με την επίσημη άποψη που διατύπωσε αυτήν την εβδομάδα το υπ. Οικονομικών.
Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αποτελούσε έως πριν από μερικά χρόνια το «φιλέτο» της τραπεζικής αγοράς και υπήρχε έντονο ενδιαφέρον για την εξαγορά του. Πριν από τέσσερα μόλις χρόνια, ήταν περιουσιακό στοιχείο αξίας 1,4 δισ. ευρώ και θα μπορούσε να είχε αποφέρει σημαντικά έσοδα στο ελληνικό Δημόσιο. Τώρα αποτελεί ένα πρόβλημα που αναζητεί λύση.


Πηγή: www.naftemporiki.gr
Δημοσιεύτηκε στις 01/09/2012