ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

lundi 17 septembre 2012

Ελλάδα - Σίκινος - Το πλούσιο νησί της απομόνωσης


Μια ιστορική, λαογραφική και κυρίως προσωπική ματιά στη Σίκινο, τη βραχώδη νήσο των Κυκλάδων με τους λιγοστούς κατοίκους
Το πλούσιο νησί της απομόνωσης
Το αρχαίο μνημείο στην Επισκοπή της Σικίνου



 
Γιάννης Ν. Μπασκόζος
«Από τα πιο απομονωμένα μέρη που είχα βρεθεί ποτέ στη ζωή μου, ένα άγριο, ανεμοδαρμένο και συνάμα παράξενο σημείο με γκρίζους μαρμαρόβραχους που ορθώνονταν τεράστιοι πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς να ακούγεται το παραμικρό εκτός από το κελάηδημα κάποιας κοκκινοπόδαρης πέρδικας ή το κρώξιμο κάποιου θαλασσοπουλιού». Με αυτά τα λόγια περιγράφει τρομαγμένος ο άγγλος αρχαιολάτρης Τζέιμς Θίοντορ Μπεντ την πρώτη εικόνα που του έδωσε η νήσος Σίκινος όταν την επισκέφθηκε το 1884.
Η περιγραφή του δεν απέχει από την πραγματικότητα, όπως την περιγράφουν τα ιστορικά βιβλία. Η Σίκινος παρέμενε για χρόνια ένα απομονωμένο, βραχώδες νησί που έδινε την εντύπωση ότι ήταν ακατοίκητο. Στην πραγματικότητα είναι ένα νησί που κατοικείται πολλά χρόνια πριν από την επίσημη Ιστορία. Η πρώτη αναφορά του ίσως να είναι εκείνη του Αθηναίου Σόλωνα το 605 π.Χ.., όταν έλεγε ότι θα προτιμούσε να είναι «Φολεγάνδριος ή Σικινιώτης παρά ντροπιασμένος Αθηναίος».
Την ευκαιρία να γνωριστούμε με τη Σίκινο μας τη δίνει ο Πέτρος Κ. Φρονίστας με το βιβλίο του Σίκινος, μια ιστορία (εκδόσεις Μανδραγόρας). Πρόκειται για μια ιστορική, λαογραφική αλλά κυρίως προσωπική ματιά ενός Σικινιώτη που ξαναδιαβάζει την ιστορία του αγαπημένου του νησιού μέσα από ιστορικές και ατομικές μαρτυρίες. Σε αυτό το απομονωμένο νησί υπάρχει ένας σπάνιος πολιτιστικός πλούτος, σε μνημεία, ήθη, παραδόσεις, και μια ιδιαίτερη γλώσσα.
Διηγούμενος την ιστορία της Σικίνου, ο συγγραφέας αφηγείται τα πέτρινα χρόνια των Κυκλάδων: αλλεπάλληλοι κατακτητές και πειρατές, συλλογικές και ατομικές ταλαιπωρίες, τόποι εξορίας, καταστροφές, ανέχεια, απουσία βασικών αγαθών για μια αξιοπρεπή ζωή. Μόλις το 1970, και ενώ ο άνθρωπος έχει πατήσει στο φεγγάρι, έρχεται ο ηλεκτρισμός στη Σίκινο. Το 1988 προσεγγίζει το λιμάνι της Αλοπρόνοιας το πρώτο φέρι της γραμμής, ο «Αγιος Γεώργιος». Το νησί σπανίως είχε περισσότερους από 500-600 κατοίκους. Η απογραφή του 1981 έδινε 290 μόνιμους. Τα σωζόμενα σήμερα επώνυμα Σικινιωτών είναι μόλις δεκαεννέα.
Αν για τους κατοίκους ή τους φίλους της Σικίνου το βιβλίο ενέχει μια τιμή στα περασμένα, για τους υπόλοιπους αναγνώστες είναι μια νύξη για έναν κόσμο που χάνεται με γρήγορο ρυθμό, χωρίς κανείς να ξέρει τι θα τον αντικαταστήσει. 
Πηγή: www.tovima.gr
Δημοσιεύτηκε στις 16/09/2012

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire