Καθάρματα

Του Λευτέρη Π.Παπαδόπουλου

Πέρασαν 34 χρόνια από τότε. Η σπουδαία Βίκη Μοσχολιού μού ζήτησε να γράψω στίχους σε ένα πασίγνωστο - σε όλο τον κόσμο - ρομαντικό τραγούδι, γραμμένο για κιθάρα, που δεν ξέρω τον τίτλο του, γιατί οι τίτλοι άλλαζαν, από χώρα σε χώρα. Πέταξα στην άκρη τη γλυκεράδα του τραγουδιού κι έφτιαξα ένα άλλο, για τους δικτάτορες εκείνης της εποχής. «Πέφτει η Μαδρίτη» το ονόμασε και κυκλοφόρησε σε δίσκο από την εταιρεία Λύρα του Πατσιφά. Να ποια είναι τα λόγια:

«Πέφτει η Μαδρίτη, παντού φαλαγγίτες/ Ριβέρα και Φράνκο, χαφιέδες κι αλήτες/ και συ νιώθεις ξένος, γελάς μεθυσμένος/ και λες τι με νοιάζει για τους Ισπανούς/ Πέφτει η Μαδρίτη κι ο κόσμος λουφάζει/ κι ο Χίτλερ Νταχάου και φούρνους (ε)τοιμάζει/ και συ νιώθεις ξένος, γελάς βολεμένος/ και λες τι με νοιάζει για τους Γερμανούς.

Ξένος δεν είσαι σαν έρχετ' η μπόρα/ η μαύρη η ώρα και σένα θα βρει/ γι' αυτό άγρυπνος στάσου/ πολέμα, στοχάσου/ πως φταις που πληθαίνουν του κόσμου οι σταυροί.

Πάει το Σαντιάγο, στη νύχτα βουλιάζει/ Νερούδα κι Αλλιέντε σκιά τούς σκεπάζει/ και συ νιώθεις ξένος, γελάς χορτασμένο/ και λες τι με νοιάζει για τους Χιλιανούς/ Πάει το Σταντιάγο και στην Αργεντίνα/ Βιδέλα και φιέστες και αίμα και πείνα/ και συ νιώθεις ξένος, στην μπάλα χαμένος/ δεν σκέφτεσαι διόλου τους Αργεντινούς».

Ηταν η εποχή που η Αργεντινή έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στον πλανήτη και οι απεσταλμένοι των εφημερίδων, απ' όλη την Ευρώπη και την Αμερική, έγραφαν μοναχά για σουτ, κεφαλιές, γκολ, διαιτητές και αφιονισμένους φιλάθλους. Κανένας δεν έκανε νύξη για τις θηριωδίες του Βιδέλα, αιμοχαρή δικτάτορα, «πρωτοξάδερφου» του Πινοσέτ και, αργότερα, του γείτονά μας αρχιχασάπη Κενάν Εβρέν!

Πώς τα θυμήθηκα όλ' αυτά; Τα θυμήθηκα γιατί άρχισε προχθές στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Μπουένος Αϊρες η δίκη των καθαρμάτων του Βιδέλα, που σκότωσαν ή εξαφάνισαν 30.000 πατριώτες δημοκράτες. Η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν οι χουντικοί για να εξοντώνουν τους πολιτικούς κρατουμένους ήταν αυτή: τους έβαζαν, κατά δεκάδες σε αεροπλάνα, τους έκαναν ενέσεις με αναισθητικό, τους χάραζαν το κορμί με ένα μαχαίρι, για να τρέξει αίμα και τους πετούσαν στον Ατλαντικό, για να ορμήσουν οι καρχαρίες, μόλις μυρίσουν το αίμα και να τους κατασπαράξουν! Οι δολοφονίες αυτές ονομάζονταν «πτήσεις θανάτου» και στο ειδώλιο του κατηγορουμένου κάθησαν 68 αξιωματούχοι της δικτατορίας, ενώ άλλοι 12 σε δίκη που έγινε το 2011 καταδικάσθηκαν σε ισόβια.