Κύπρος - Δεν είναι φούσκα είναι κοντέινερ

Του Άριστου Μιχαηλίδη

 

Είναι και του κεφαλιού μας, βέβαια, μην τα φορτώνουμε όλα στις τράπεζες και στην κρατική μηχανή κι οι υπόλοιποι να παριστάνουμε τις αθώες περιστερές και τα θύματα της απληστίας τους. Γιατί και οι τράπεζες, που έγιναν αχόρταγες και πάνε να μας φάνε όλους είναι τη βουλιμία των υπολοίπων που ακολούθησαν. Αλλά, όταν φούσκωναν και φούσκωναν κι άνοιγαν υποκατάστημα κάθε δέκα μέτρα για να μας ευκολύνουν και να μας μοιράζουν δάνεια και κάρτες και υπερβάσεις λογαριασμών, δεν μας ενοχλούσε καθόλου που θησαύριζαν στις πλάτες μας. Απλώς δεν ξέραμε ότι μιλάμε για τόσα πολλά δισεκατομμύρια. Κι αν ξέραμε, δεν θα τες σταματούσαμε, απλώς θα ζητούσαμε όλοι μερτικό… Όταν οι γιατροί κατά δεκάδες εγκατέλειπαν τα ταπεινά κι ανθρώπινα ιατρεία τους για να ενταχθούν στις μεγάλες μπίζνες και στις πολυτέλειες, που τους έκτιζαν οι επιχειρήσεις υγείας, μάζευαν τα χρήματα σαν να είχαν μετατραπεί σε μηχανές και τα έκοβαν. Για κάθε εικοσάλεπτο στον γιατρό, πλήρωνε ο ασθενής όσο ένα δικό του μεροκάματο. Αλλά, δεν τον ένοιαζε, είχαν οι τράπεζες και του έδιναν. Τώρα, θέλουν, λένε, οι ιδιώτες γιατροί, να χρεώνει και το κράτος όσα χρεώνουν οι ίδιοι γιατί έχασαν πελατεία και καταρρέουν οι μπίζνες τους. Πρέπει να πληρώσει ο κοσμάκης κι αυτή την απληστία.
Όταν ο αρχοντοχωριατισμός μας έστηνε δημαρχεία για κάθε μερικές χιλιάδες πολίτες κι έκτιζε μέγαρα για να κορδώνουν οι δήμαρχοι, δεν σκοτιστήκαμε.
Τώρα, πληρώστε κορόιδα κι άλλους φόρους γιατί καταρρέουν τα δημαρχεία και πρέπει να τα σώσουμε. Όταν κάθε δέκα μέτρα άνοιγε ένα φαρμακείο κι ένα εστιατόριο και μια καφετέρια και μια πιτσαρία και μια υπεραγορά κι ένα καζίνο κι ένα καμπαρέ κι ένα επιπλάδικο… Όταν όποιος μπορούσε να κτίσει ένα τούβλο πάνω σε άλλο γινόταν εργολάβος κι έβαζε κάμποσους ταλαίπωρους μετανάστες να του κάνουν τη δουλειά για να έχει αυτός κέρδος 200%, χωρίς να δουλεύει· Όταν φορτώναμε τη δημόσια υπηρεσία με αχρείαστο προσωπικό για να ικανοποιούνται όλα τα κόμματα· Όταν σιωπούσαμε, που ο κυβερνητικός είχε και ανθοπωλείο ή ντιβιντάδικο ή περίπτερο· Όταν οι κυβερνητικοί έπαιρναν 42 μέρες άδεια ασθενείας χωρίς να είναι ασθενείς· Όταν κτίζαμε σπίτια και τα περισσότερα έξοδα (του δανείου) τα κάναμε στην πρόσοψη για να δείχνουμε στους άλλους πόσο υπερφίαλοι γίναμε· Όταν δηλαδή χάσαμε όλοι μαζί το μέτρο κι αφοσιωθήκαμε ομαδικά στη σπατάλη και στην ανάπαυση των παχουλών πισινών μας, ήταν αδύνατο να σκεφτούμε ότι τώρα πια δεν είναι φούσκα, που θα σκάσει στα μούτρα μας, όπως έσκασε το 2000 στη χρηματιστηριακή κρίση, είναι τεράστια φουσκωμένα κοντέινερ γεμάτα εκρηκτικά, που τα τοποθετήσαμε σε κάθε γωνία. Και χωρίς να φροντίσουμε τουλάχιστον να έχουμε ηγεσία ικανή να πάρει μέτρα ασφαλείας.
aristosm@phileleftheros.com 

 

 

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 22/09/2012