ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΕΠΑΦΗ

Το ιστολόγιο Πενταλιά πήρε το όνομα
από το όμορφο και ομώνυμο χωριό της Κύπρου.
Για την επικοινωνία μαζί μας
είναι στη διάθεσή σας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
pentalia74@gmail.com

mercredi 12 septembre 2012

Κύπρος - Αμερικανιές



Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
Φωτογραφία
Αμερικανιές τα λέμε όλα αυτά. Να βγει η σύζυγος να πει πόσο ερωτευμένη εξακολουθεί να είναι με τον σύζυγό της, πόσο τον θαυμάζει, να περιγράψει τα καλά του (έστω κι αν είναι ψέματα), να πει χαριτολογώντας τα δήθεν ελαττώματά του (που συνήθως ένα από αυτά είναι η τελειομανία του κι η υπερβολική καλοσύνη του)… Και την επομένη να βγει αυτός στο βήμα και να πει πόσο αγαπά τη Μισιέλ, πόσο τη θαυμάζει, πόσο πιο έξυπνη είναι από αυτόν όπως εξάλλου όλες οι γυναίκες και τα λοιπά και τα λοιπά.
Κι οι πολίτες να συγκινηθούν, να αφεθούν να τους παρασύρει η λατρεία του πρώτου ζεύγους της χώρας κι η δημοτικότητα του Μπαράκ να πάρει την ανιούσα, εκεί που ένιωθε στο σβέρκο του την αναπνοή του ρεπουμπλικανού ανθυποψηφίου του, του οποίου ακόμα η σύζυγος δεν μίλησε.
Βγήκε και μας η Ζαχαρούλα Μαλά και μίλησε, ως ιστορικός μάλιστα προσπάθησε να κάνει και κάποια ανοίγματα μιλώντας για την ελληνικότητά μας, αλλά τα νούμερα των δημοσκοπήσεων παρέμειναν σταθερά στη θέση τους. Τέτοιες αμερικανιές δεν τις γουστάρουμε, εμείς. Είμαστε σοβαρός λαός. Μας απασχολούν σοβαρά ζητήματα.
Κι όμως, για πρώτη, ίσως, φορά παρακολουθούμε στις ειδήσεις τις αναφορές για τις δύο προεκλογικές εκστρατείες, μια η δική μας και μια της Αμερικής και λέμε καλύτερα να ακούγαμε κι εμεις τέτοια. Να κάνουμε, αν μη τι άλλο, χάζι.
Παρά να βλέπουμε όλους εκείνους και αυτούς να εκτοξεύουν πυρά ο ένας εναντίον του άλλου. Άσφαιρα μάλιστα, έτσι για την τιμή των όπλων, γιατί έτσι έμαθαν πως στήνονται οι προεκλογικές εκστρατείες. Στην ουσία το ίδιο κενά με τις αμερικανιές είναι τα λόγια τους. Μόνη διαφορά είναι πως με τα μεν γελάς και με τα δε πλήττεις.
Σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα μίλησε αντί της Έρσης, η Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου από τη Δερύνεια, κάνοντας την αγιογραφία του Δημήτρη Χριστόφια στο βιβλίο της «Ανθρώπινη Ασπίδα» (μαζί με το βιβλίο του Χαρίλαου Σταυράκη θα μείνουν στην ιστορία των εκδόσεων), αλλά αντί να γελάσουμεβάλαμε τα κλάματα.
Άλλοι από συγκίνηση, άλλοι για τη μοίρα μας.


Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 11/09/2012

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire