Μείωση κεφαλαιακής επάρκειας των ελληνικών τραπεζών

Χωρίς έλεος οι επιθέσεις κατά των ελληνικών τραπεζικών μετοχών
ZEZA ZHKOY
Ολοκληρώνοντας το έργο της κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς, οι πυροσβέστες είναι υποχρεωμένοι να σιγουρευτούν ότι δεν υπάρχουν εστίες που συνεχίζουν να σιγοκαίνε. Με τις φλόγες της τραπεζικής κρίσης να ελέγχονται πλήρως, πλέον, στις ΗΠΑ, ήταν μεγάλος ο πειρασμός να αποσύρει κανείς τις «χρηματοπιστωτικές δυνάμεις ασφαλείας». Ωστόσο, οι καπνοί που διακρίνονται στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα έχουν πυκνώσει, ενώ φλόγες ξεπηδούν έντονα από τις ελληνικές τράπεζες.
Η μη «ελεγχόμενη» κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τη ραγδαία αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, η μαζική φυγή των καταθέσεων και το βαρύ φορτίο των κρατικών ομολόγων, που έχει συσσωρευθεί στα βιβλία τους ύστερα από τις πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, πυροδοτούν συνεχή μπαράζ πωλήσεων των τραπεζικών μετοχών. Η πτώση του επιμέρους δείκτη των τραπεζών, που σημείωσε «βουτιά» 6,56%, παρέσυρε και τον γενικό δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών σε πτώση 2,6%, στις 1.354,63 μονάδες. Πραγματικός εφιάλτης για το Χρηματιστήριο, που έχει γκρεμιστεί στα επίπεδα του 1997.
Οντως, είναι πραγματικός ο κίνδυνος παράλυσης που έχει ξεκινήσει για τις ελληνικές τράπεζες από την πιθανότητα της σταθερής μείωσης της κεφαλαιακής τους επάρκειας λόγω των επισφαλειών. Κίνδυνος και για τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Οπως αναφέρει στέλεχος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης EBRD, «ο υπαρκτός κίνδυνος είναι να καταλήξουμε με ένα πάγωμα της δραστηριότητας, όπως συνέβη στην Ιαπωνία. Ομως, δεν ανησυχούμε για μια τραπεζική κρίση»
Δεν υπάρχουν πολλές εύκολες επιλογές για την αντιμετώπιση του ζητήματος των επισφαλειών. Επειδή η κρίση χρέους σε περίοδο επικίνδυνης ακόμη δοκιμασίας για τις οικονομικές συνθήκες και την απασχόληση έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Η οικονομική ζωή αδυνατεί να επιστρέψει στον κανονικό της ρυθμό όπως ήταν στο παρελθόν, δηλαδή ακριβώς όπως ήταν πριν εκδηλωθεί η εξ Αμερικής παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η Ευρωζώνη είναι διχασμένη και βιώνει μια ανείπωτη κρίση, αναζητώντας την οικονομική ενοποίηση. Αφ’ ενός, η παγκοσμιοποίηση έχει περιορίσει τη σημασία της ενοποίησης μέσα στα σύνορα της Ευρώπης και, αφ’ ετέρου, η νομισματική ενοποίηση δεν έχει δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή οντότητα ικανή να αντικαταστήσει ή έστω να συμπληρώσει τις εθνικές οντότητες.
Το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης συνεχίζει να αιμορραγεί παρά τον πακτωλό χρήματος και η κρίση έχει βυθίσει στα χρέη κυβερνήσεις και λαούς. Η ΕΚΤ)διέθεσε εκτάκτως απεριόριστες ποσότητες ρευστού χρήματος. Πάντως, το μέλλον των αντισυμβατικών μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας από τα οποία έχουν διευκολυνθεί σημαντικά και οι ελληνικές τράπεζες και ο δανεισμός της χώρας μας, παραμένει ανοικτό, μέχρι πότε όμως; Απειρα τρίμηνα δάνεια με επιτόκιο 1% θα συνεχίσουν να παρέχονται σε αρκετούς γύρους ακόμη, από την ΕΚΤ στις ευρωπαϊκές τράπεζες!
Οι ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν διαθέσει τρισεκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των οικονομιών τους. Ομως, οι δυσοίωνες ενδείξεις από το μέτωπο της αγοράς εργασίας υποδαυλίζουν τις ανησυχίες ολόκληρου του κόσμου. Το ρίσκο μιας νέας επιδείνωσης παραμένει υψηλό σε παγκόσμιο επίπεδο, τη στιγμή που οι πόροι που έχουν διαθέσει οι κυβερνήσεις είτε από φορολογικά έσοδα είτε από δανεικά έχουν υπερβεί προ πολλού τα όριά τους. Οταν οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται, υπάρχει έκδηλη ανησυχία σε όλους τους λαούς. Η αντιμετώπιση της κρίσης έγινε με γενναία μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής και τον πακτωλό τρισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διάσωση των τραπεζών, ανοίγοντας τον δρόμο στην κρίση χρεών. Η κρίση κατέστησε σαφές πως, παρά τις προσπάθειες και τα επιτεύγματά της, η Ευρωπαϊκή Ενωση βυθίζεται στις ταλαντώσεις του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.
Επικίνδυνη αύξηση χρεών, ραγδαία πτώση κερδών και οδυνηρά αποτυχημένες πολιτικά αποφάσεις έχουν καταστήσει ιδιαίτερα ευάλωτες τις οικονομίες της Ευρωζώνης. Oι ειδικοί των χρεοκοπιών επίμονα προειδοποιούν τους πάντες για επερχόμενες επικίνδυνες στιγμές, αλλά η δημοσιονομική κατάσταση και το νομισματικό κόστος χειροτερεύουν, δημιουργώντας μύριες παγίδες στις οικονομίες της Zώνης του Eυρώ και στις αντοχές των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία υφίστανται τη διάλυση...