Ελλάδα - Οπισθεν

Του Γιώργου Λακόπουλου

 

Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω. Εκεί που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έδειχνε διατεθειμένος να τελειώνει με το καθεστώς των προνομίων στους πρώην, ήταν αρκετή μια επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στο γραφείο του για να κάνει πίσω: ο προ δεκαετίας πρωθυπουργός δεν θα χάσει το γραφείο του στη Βουλή! Και οι πρώην πρόεδροι της Βουλής απλώς θα αλλάξουν κτίριο.

Αυτό είναι το δράμα του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Δεν έχει το κουράγιο να πάει τα πράγματα πέρα από ένα σημείο, ακόμη και όταν αρχίζει να το κάνει. Από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που πήρε πίσω το 2001 ο Κ. Σημίτης, μέχρι τα προνόμια της Μπενάκη που δεν καταργεί ευθέως ο Μεϊμαράκης.

Στο θέμα των προνομίων υπάρχει και κάτι χειρότερο. Εκτός από όσα ισχύουν τύποις, ενίοτε υπάρχουν και διευκολύνσεις που παρέχονται σιωπηρά. Αλλά ας μείνουμε στα επίσημα.

Με μια απόφαση του 1997 η Βουλή πληρώνει υπαλλήλους σε ένα σωρό πρώην. Οι πρώην πρόεδροι της Βουλής δικαιούνται έξι άτομα, οι πρώην πρωθυπουργοί - μόνο - τρία και από ένα οι πρώην αντιπρόεδροι κυβερνήσεων και οι πρώην αρχηγοί κομμάτων.

Για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, προβλέπεται ότι επιλέγουν οι ίδιοι ποιους θα προσλάβουν ως μετακλητούς ή θα αποσπάσουν. Και το καρπούζι και το μαχαίρι.

Δεν έχει νόημα να υπολογιστεί πόσοι είναι οι δικαιούχοι πρώην, πόσους υπάλληλους έχουν συνολικά, πόσο κοστίζουν στον προϋπολογισμό και πόσες συντάξεις πρέπει να κοπούν για να πληρωθούν αυτά τα λεφτά, ή πόσες θέσεις δασκάλων θα καλύπτονταν στα σχολεία.

Και δεν έχει νόημα διότι το κρίσιμο θέμα είναι άλλο: γιατί να δικαιούνται αυτές τις παροχές; Τι προσφέρει ένας πρώην στη Βουλή ή στο ελληνικό Δημόσιο και τον χρυσοπληρώνει;

Γιατί κάποιος που υπήρξε αρχηγός κόμματος ή αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης πρέπει να απολαμβάνει ισοβίως προνομίων με δαπάνη του ελληνικού λαού; Αφήστε το άλλο, με τους πρώην υπουργούς που κυκλοφορούν συνοδευόμενοι από αστυνομικούς!

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι μέχρι στιγμής ουδείς πρώην φιλοτιμήθηκε να δηλώσει ότι παραιτείται αυτών των παροχών. Τα «δικαιούνται», λένε. Και λοιπόν; Και οι άλλοι δικαιούνται τη σύνταξή τους, αλλά τους την έκοψαν. Οταν κάνουμε θυσίες να τις κάνουν όλοι - αν είναι θυσία να μην έχει ένας απόμαχος της πολιτικής δωρεάν γραφείο και προσωπικό. Αλλά προφανώς στην πολιτική ισχύει πάντα αυτό που έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο: «Η αρετή είναι ανεπαρκής πειρασμός».

 

 

Πηγή: Τα Νέα

Δημοσιεύτηκε στις 20/09/2012