Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
Οι πολίτες από μόνοι τους μπορούν να απαριθμήσουν εκατόν προβληματικές καταστάσεις που εντοπίζουν γύρω τους, στις επαφές τους με τις υπηρεσίες του Κράτους και τις τοπικές Αρχές και να εισηγηθούν ο καθένας από δέκα τουλάχιστον τρόπους για να λυθούν προβλήματα και να αλλάξουν καταστάσεις. Σε όποια παρέα καθίσεις θα ακούσεις εμπειρίες τους από κακοδιαχείριση, από λανθασμένους χειρισμούς, από κωλυσιεργία, από λεφτά που πάνε χαμένα. Και ταυτόχρονα θα ακούσεις εισηγήσεις για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Από ρυθμίσεις που θα έπρεπε να γίνουν, από ρυθμίσεις που μπορούν να γίνουν. Είτε έχοντας εμπειρίες από το εξωτερικό ή μόνο και μόνο ως θέμα κοινής λογικής.
Οι πολίτες θα ήταν διατεθειμένοι να υποστούν θυσίες αν ήξεραν ότι οι θυσίες αυτές δεν θα πάνε χαμένες αλλά θα αξιοποιηθούν για να αλλάξουν οι καταστάσεις που μας έφεραν στο σημείο που είμαστε. Οι ίδιοι, όσον αφορά στο δικό τους κομμάτι, τη διαχείριση του προσωπικού τους προϋπολογισμού, τη διαμόρφωση του δικού τους τρόπου ζωής, βρίσκονται ήδη σε διαδικασία αλλαγής. Αντίθετα, οι πολιτικοί ούτε την αυτοκριτική τους μπορούν να κάνουν, ούτε τους πολίτες ακούνε. Λες και ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Κι αυτό είναικαι το πιο τρομακτικό. Γιατί οι θυσίες μοιάζουν πλέον αναπόφευκτες, αλλά πουθενά δεν διαφαίνεται πως κάτι αλλάζει. Πως αυτό που θα γεννηθεί μέσα από τις στάχτες θα είναι διαφορετικό. Κι η διεκδίκηση του προεδρικού θώκου κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, αφού όλοι φόρεσαν τις παρωπίδες τους και επαναλαμβάνουν το ίδιο έργο χωρίς να συνειδητοποιούν πως το κοινό έχει αλλάξει κι άλλα πράγματα αποζητά να ακούσει. Μπορεί όμως και να το γνωρίζουν αυτό αλλά να μην τους ενδιαφέρει (κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο) γιατί γνωρίζουν πως ακόμα κι αν το κοινό τους απαξιώσει, αυτοί πάλι -ό,τι κι αν γίνει- θα μοιραστούν τα κουκιά τους και θα βρεθούν στην εξουσία.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 04/09/2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire