Κύπρος - Καλύτερη άμυνα οι χαρακτηρισμοί

Του Κώστα Βενιζέλου

Αναπτύσσεται μια φημολογία που τείνει να αποτελέσει και πολιτική στάση και κυρίαρχη πολιτική προσέγγιση. Όσοι, λένε, διαφωνούν με την Κυβέρνηση «δεν θέλουν λύση». Όσοι εγείρουν διάφορα ζητήματα που άπτονται χειρισμών και αποφάσεων, εκφράζουν κοντολογίς άλλη άποψη, χαρακτηρίζονται ως «οπαδοί της διχοτόμησης», «δεν θέλουν να ζήσουν με τους Τουρκοκύπριους» και «είναι εθνικιστές» ή ακόμη και «ρατσιστές». Η ευκολότερη οδός για να στηρίξει κανείς μια πολιτική που μπάζει από παντού, η οποία κρίνεται αναποτελεσματική, είναι η επιστράτευση χαρακτηρισμών.

Είναι, όμως, τεκμηριωμένα και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας αποδεδειγμένα, πως όσοι, χάριν ενός αφελούς ρεαλισμού, προωθούν «μια κάποια λύση» που δεν θα αντέξει στο χρόνο, είναι αυτοί ακριβώς που δεν επιθυμούν συμφωνία στο Κυπριακό. Γιατί στην πράξη θα πρόκειται για μια διευθέτηση, η οποία θα οδηγήσει το Κυπριακό στη σφαίρα του άλυτου και τον Κυπριακό Ελληνισμό στη δύση της ιστορίας του. Για αυτό και οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται, είναι αποτέλεσμα της αμυντικογενούς στάσης έναντι των εξελίξεων και η αδυναμία διαχείρισής τους. Γίνεται παράλληλα μια συζήτηση, με τάση επιβολής διλημμάτων, ότι εάν επανακαθορίσουμε στόχους, στρατηγικές στο Κυπριακό, θα πέσει πάνω μας όλος ο κόσμος και θα μας συντρίψει (άλλου είδους οδοστρωτήρας). Και επί τούτου αναπτύσσεται μια ολόκληρη συζήτηση γύρω από τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Ποιος τη δέχθηκε και ποιος όχι. Ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν γίνεται συζήτηση εάν αυτό που επιδιώκεται είναι βιώσιμο ή όχι. Η ομοσπονδία, με βάση τα όσα ακούμε και βλέπουμε, δεν μπορεί να σημαίνει για όλους το ίδιο. Ούτε ασφαλώς, 38 χρόνια μετά, να συζητούμε όλοι για τον ίδιο στόχο ως προς το περιεχόμενο της λύσης. Αυτό που διαφεύγει σε κάποιους είναι πως μια συμφωνία, για να μπορέσει να είναι βιώσιμη, θα πρέπει να είναι πρωτίστως δημοκρατική και να διασφαλίζει το σεβασμό της ισότητας των πολιτών και των δικαιωμάτων τους. Προνόμια, πολύ δε περισσότερο υπερπρονόμια σε εθνικές ομάδες, προκαλούν ανισότητες και παράγουν δυσμενείς διακρίσεις από τις οποίες πηγάζουν οι εντάσεις και επί των οποίων ευδοκιμούν και διαιωνίζονται διενέξεις και συγκρούσεις. Η Ομοσπονδία δεν σημαίνει διακρίσεις και διαχωρισμούς. Δεν σημαίνει ότι μπορούν να γίνουν δεκτές εγγυημένες πλειοψηφίες πληθυσμού και ιδιοκτησίας.
Η λύση, είτε θα είναι δημοκρατική και θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων χωρίς διακρίσεις, είτε δεν θα είναι λύση.


Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 03/09/2012